Wat doen we met ons lijk?

capsula mundi

'Lijkt jou dat wat, resomeren?' Bij het ontbijt wijs ik met mijn neus op de krant waarin wordt uitgelegd wat dat ook alweer is, en dat het binnenkort een derde legale mogelijkheid wordt, naast cremeren en begraven.

'Ik had het erover met Nico, die leek het wel wat,' zegt A. 'En dat de botten die overblijven worden gevijzeld tot pillen.'

Ik liet het beeld van gevijzelde beenderen even tot me doordringen. Zou ik zo'n pil nemen? Toch een vorm van postuum kannibalisme. 'En jij zelf?'

'Mij staat tegen dat resomeren niet duurzaam is.'

'Het is juist wel duurzaam! Duurzamer dan cremeren. Verbranden met kist kost veel energie.'

'Ja, maar die vloeistof waarin je vlees wordt opgelost...'

'...is niet giftig. Kan gewoon door de gootsteen. Ik hoef niet met jouw sap naar de afvalstraat.'

'Gatver...' Ze nam een slok thee.

'Dus je wilt gecremeerd worden?'

A. keek opnieuw vies. 'Nee, cremeren, dat nooit! Dat vind ik zo'n akelig idee!'

Ik maakte een mentale notitie. Zo leer je nog eens wat over je levenspartner. 'Wat staat je niet aan van cremeren? Ruimt toch lekker op?'

'Verdwijnen in de vlammen heeft niet mijn voorkeur.'

'Wat wil je dan, wegrotten in een kist onder de grond?'

'Verteren bedoel je. Ja, dat vind ik al een een stuk sympathieker.'

'Maar je kunt tegenwoordig toch niet meer tot in einde van dagen een plek bezet houden?'

'Er is ook nog zoiets als natuurbegraven. Dat heeft die vader van D. gedaan.'

'En hoe was dat?'

'D. vond het heel heftig.'

'Ik heb eens een vrouw ontmoet die lijkwades ontwierp voor een natuurbegraving. Dat je lijk er nog een beetje leuk uitziet, zeg maar, onder de grond.'

'Echt? Heb je nooit verteld...'

'Oké, valt dat ook af. Blijft over balsemen, cryoneren, ofwel bevriezen –'

'Nee, nee en nog eens nee.'

'...een zeemansgraf, maar dat vind ik ook niks voor jou...'

Ik probeerde nog meer dingen te bedenken die je met een lijk zou kunnen doen, maar dat is 'dus' niet zo eenvoudig. Het is misschien wel een van de oudste opruimproblemen van de mensheid.

Googelend stuit ik op twee Italianen die het lijk in een ei willen stoppen onder de grond, opdat er op die plek een boom groeit. Zo krijgt tree hugging weer betekenis.

Misschien moesten we het er bij de lunch nog eens over hebben.