innovatie

waar is de verbetering 

de nieuwe kolossale koelkast

biedt nu nog meer gelegenheid

om eten te vergeten

geluidsarm heet hij te zijn

ideaal voor misofonen

helaas de high tech propellor

zwijgt ook ’s nachts zelden

maar welk een weelde die huid van staal!

de kracht van magneten rijk geïllustreerd

de sensatie bij de aanblik

van de lang vervlogen foto die jij ophing

het strand van Long Island bij stevige wind

een jongere niet-grijze ik, zoekend, wegkijkend

niet het bestaan vermoedend

van een vorm van geluk met jou

 

Haiku voor Gedichtendag

Shit! Te laat. Eén dag!

Volgend jaar weer een poging.

Dag gedichtendag! 

bittere inval

de dood komt via de achterdeur

houdt zijn jas aan, mompelt iets

hij – ik kan me hem moeilijk anders voorstellen –

gaat aan de keukentafel zitten

steekt een sigaret op, inhaleert diep

de koffie laat hij koud worden

hier nog wat gebeurd

wil hij zogenaamd weten

druk druk druk zeker, zijn peuk

dooft sissend in het kopje

als we bijgekomen zijn van de schok

ons neergelegd hebben bij het verlies

kunnen we niet anders dan de tafel afruimen

proberen te vergeten, blijven gedenken

door de voordeur naar buiten leven

Vergankelijkheid

Terwijl ze zich vanochtend tussen ons in nestelde

kwam onze dochter met een openbaring.

Secondes, zei ze, zijn als vallende druppels.

Ze verstrijken

– dat woord gebruikte ze niet –

en komen nooit meer terug toch?

Wij kunnen dit beamen.

Net als deze dag. Het jaar.

De eeuw. Tijd komt en gaat

en dat was het dan.

Alleen in gedachten kun je spelen

met de tijd als een hond met een stok.

Het was even stil.

Er tikte geen klok

maar het besef groeide.

Als ze al was teleurgesteld

troostten wij haar en onszelf

met haar fantastische leeftijd.