Vliegen in december voor jou

Wij zijn de vliegen

De vliegen in december

De vliegen in december voor jou

We zijn niet met veel

Maar we gaan waar jij niet komen kunt

Om je gedachten op te zuigen

Als je je afvraagt waar de spinnen zijn

Er zijn geen spinnen in december

Er zijn geen spinnen in december voor jou

We gaan dingen doen die jou niet bevallen

We gaan geluiden maken en aanwezig zijn

We gaan stilzitten en we gaan bewegen

We kruipen door je gehoorgang

We sluipen in je neusholte

We slurpen je traanvocht

Wij zijn de vliegen

De vliegen in december

De vliegen in december voor jou

Klokken

In het hart van de atheïstische stad

Word ik elk uur door de klokken 

Van een schilderachtig gelegen kerk

Herinnerd aan mijn sterfelijkheid 

Telkens weer begin ik van voor af aan

Tel ik mee

Met mijn openbare executie

In de doodstille nacht

Word ik tot de orde geroepen

Tot de arbeid, tot de regelmaat

Word ik opgeroepen te leven

Volgens eeuwenoude in steen gehouwen wetten

Aan alle alleenstaanden, -zittenden en -liggenden

Aan alle alleenstaanden, -zittenden en -liggenden

Aan alle alleenwonenden, -levenden en -overgeblevenen

Aan alle atomen, elementaire deeltjes, singulariteiten

Aan alle eenhoorns, dodo’s en dagpauwogen

Aan alle nachtuilen, astronauten en dwergsterren

Aan alle zwarte gaten, supernova’s, schijnmanen

Aan alle splinters, kruimels, korrels

Aan alle in een eindeloze leegte ronddansende stofjes

Let op. Wij gooien jullie lukraak bij elkaar

Zonder aanziens des persoons

In een levensgrote vaas en schudden 

Net zolang tot ergens iemand wordt geraakt

Het einde van de geschiedenis

Het is nog vroeg in de vrijdagmiddag

Als in de sauna van het Hyatt Regency

Een man op een bankje koortsachtig

Op zijn schermpje zit te tappen

Hij heeft geen bereik

Zijn privé-browser reageert niet

De man krijgt het heter, leunt voorover

Het zweet loopt van zijn neus

Loodrecht het kruis in onder hem

Hij staart naar zijn willoze geslacht

De willoze zak waaroverheen

De willoze schacht ligt gedrapeerd

Jij penis mompelt de man

Slappeling niets heb ik aan je

Niemand heeft ook maar enige behoefte aan je

Jij bent het einde van de geschiedenis

De jonge weduwe

                                                               aan M.G.

Toen je met hem trouwde wist je: hij gaat eerder

Ik blijf achter lang ook want: ik ben nog jong

Eigenlijk ben ik met: de dood getrouwd

Al voelde het als: de liefde

De grootste liefde zelfs die: ooit heeft bestaan

De mooiste man die: ooit heeft geleefd

De liefste man die ik ooit: heb bemind

Al duurde het maar zo kort of: juist daarom

En nu huil je want je kunt niet anders: je moet

Ook al wist je dat dit je voorland was: gemis

Sorry dat ik zo moet huilen zeg je maar het is: raar

Om je te moeten verontschuldigen voor: je tranen

Moederhaat

I.M. Anne Frank

Jouw Achterhuis leest als een coming of (c)age

Geheel op jezelf in de hogedrukpan van de schuil

Goudeerlijk, gruwelijk en genadeloos

Blijft niemand jouw scherpe pen bespaard

Onversneden is je moederhaat

Zij wil jouw vriendin zijn; jij zoekt een moeder

Zij zoekt een klankbord; jij wil een schouder

Jullie kregen geen van beiden

Wat ik me afvroeg is als niet jouw vader

Maar je moeder de oorlog had overleefd

Of jij en je voor haar vernietigende dagboek

Dan even beroemd waren geweest

International House of Mystery

In dit riante, vreemd vertrouwde pand

Aan de o zo bekende gracht

Is het een komen, blijven en gaan

van kennelijke onbekenden.

Spionnen, intriganten, boodschappers.

Passanten, voyeurs, agenten.

Neven, connecties, netwerken.

Personeel, ex-pats, studenten.

Iedereen is alles en nergens

Tegelijkertijd thuis en ver heen.

Dat eenzame eetbakje in de gootsteen.

De wens aanwezig te zijn en te verdwijnen.

Ook de geprivilegieerden hebben zorgen

Zoals het bedienen van de lichtschakelaars,

Het sluiten der gordijnen, om ze weer te openen

En: hoe krijg ik de juiste jetstream in de jacuzzi?

Mislukte pogingen

Bij de eerste poging 

Lieten de

Voorbereidingen

Te wensen over.

De tweede

Kenmerkte zich

Door fouten

In de uitvoering.

Voor mijn derde poging

Bereid ik mij terdege voor

En vervolmaak ik de werkwijze

Opdat zij opnieuw mislukken zal.

De curve van de hoop

De curve van de hoop en zijn spiegelbeeld de wanhoop

Heeft de elegante vorm van een klok.

Eerst hoop je nog niet erg veel

Maar naarmate je nadenkt over de mogelijkheden

Neemt de hoop exponentieel toe,

Om uiteindelijk – ook uit zelfbehoud – af te vlakken.

Dan snijdt de klepel van de teleurstelling

De hoop

Op zijn hoogtepunt genadeloos in tweeën.

De wanhoop die daarop volgt is niet meteen totaal

Maar zwelt langzaam aan tot een vrije val

Die pas op het allerlaatst weer wat wordt afgeremd. 

Dood en levend

What you see is all there is,

aldus Kahnemans adagium.

Ook van toepassing op mens en dier.

Zoals de uitgever voor wie ik een eeuwigheid terug

Vanuit New York stukjes schreef.

Hij dook ineens op, met zijn gebronzeerde leeuwenkop,

Toen ik het voorwiel van de fiets van mijn dochter

Trachtte te ontdoen van de spuitkak van een hond.

Viktor? Ja, en hoe heet jij ook alweer. Frank.

O ja. Woon jij hier? Ja. Ik alleen tijdelijk. Aha.

Ik kom net terug van twaalf jaar Afrika.

Wauw. Voor hetzelfde geld, dacht ik,

Was je morsdood geweest, gecrasht of verzwolgen,

Ik had het verschil niet opgemerkt,

Maar ik ben blij dat je nog leeft.

Zeilend door de Willem Frederik Hermansstraat

Lui als een koe in de wei

zeil ik op mijn elektrische fiets

door de godverlaten Willem Frederik Hermansstraat.

De bibliotheek rechts is groot en niet open.

Links doet de Mediamarkt, naar men mag aannemen,

goede zaken in parafernalia.

Ik tracht mij een dichtregel van Hermans voor de geest te halen,

of zelfs maar een flard proza maar kom niet verder

dan de geniale titel De tranen der acacia’s.

Thuis grijp ik naar het woordenboek voor de juiste spelling

en leer dat acacia in Suriname

verrassend betekent flamboyant.

Is Hermans in Paramaribo, Affobakka dan wel Kwamalasamutu gelezen?

Zo ja, wat stelden zijn lezers zich bij die titel voor?

In gedachten zeil ik overzee om het ze te vragen.

Complex

In het appartementencomplex

schuilt achter iedere deur

in iedere gang 

op iedere verdieping

een god.

We delen soms de lift

en kijken de andere kant op

in de spiegel

of voeren

een betekenisloos gesprek.

De goden trekken zich terug

 

in hun goddelijke vertrekken

van waaruit slechts sporadisch

doffe, gedempte geluiden komen

die getuigen van een leven.

Gemoedstoestanden

Schopenhauer postuleert twee gemoedstoestanden: frustratie en verveling.

Je wilt iets. Het is onbereikbaar. Je hebt iets. Je bent het moe.

Is er misschien nog een derde gemoedstoestand?

Dat kortstondige, tijd- en plaatsuitwissende,

Ego-dodende, spel der verwachtingen tartende gevoel

Boven alles en iedereen uit te stijgen en helemaal in de ander op te gaan?

Bij Schopenhauer heet dit nirwana,

Maar misschien is dat te hoog gegrepen.

Extase is al mooi genoeg.

Niettemin kan je je met Schopenhauer afvragen

Of niet ook extase onderhevig is aan de genadeloze wetten

Der tegenwerking en ledigheid.

Gevangenissen, isoleercellen en doodskisten

Gevangenissen, isoleercellen en doodskisten

Komen in verschillende soorten en maten,

Kleuren, texturen en prijscategorieën.

Sommige blijven ongestoffeerd.

Wat je daarmee wint aan orde en ruimte,

Verlies je aan akoestiek en atmosfeer.

Van alle vormen van overlast

Is betasting de ergste, daarna stank, lawaai

En walging – die komt van binnenuit.

ik doe mijn best om de wereld te redden

ik hap in een biologisch appeltje

van binnen is hij rot

ik bijt het bruine hart eruit en spuw

ik probeer veganistische pasta carbonara

op basis van bloemkool met rauwe knoflook

mijn vrouw mokt, mijn kroost kokt

braaf scheid ik huishoudelijk afval

maar de containers zitten vol

een boete van 95 euro is mijn deel

ik doe mijn best om de wereld te redden

het wordt tijd dat de wereld 

een beetje dankbaarheid toont

nature morte

to greta thunberg

when i was your age

mutual assured destruction

was all the rage

i wonder what’s worse

world powers

bombing earth to bits

or world powers

doing nothing 

while the devil shits

De eenzaamheid van het anderszijn

Priemgetallen – zeker, die ook

maar die hebben elkaar nog

die delen hun ondeelbaarheid

Maar ik heb het over mensen

Iedereen is uniek – ja dat zal wel

Sommige mensen zijn unieker dan anderen

Uiteindelijk zit je met jezelf

Niemand begrijpt je

Ook jij niet

Huishouden

Het een mist een waterkoker,

Het ander een theepot.

Bij het een klemt de bestekla,

Bij het ander tel ik vier vorken.

De rijke heeft alles behalve

een uitklopbak en een spatel.

De arme stapelt bewaardozen

edoch ontbeert een beslagkom.

Logeren is een vak, jouw huis infiltreren een feest.

Elk huishouden vertoont strakke zwakke plekken.

Als parasiet merk ik ze op zonder ze te fixen.

Toon mij je vaat en ik zeg je waar de breuklijn loopt.

ALLES MOET KAPOT

Ik sloop, ik hak, ik boor, ik ram

Ik trek, ik scheur, ik splijt

Ik versplinter, verpulver, verbrijzel

Alles moet kapot

Alles moet weg

Alles moet vergruisd, opgeschept en afgevoerd

De gretigheid van het slopen

Het bikken en het slaan

De lust om de wereld grondig en onomkeerbaar te vernielen

O verrukkelijke privé-oorlog

Destructie had nog nooit

Zo'n subliem verzengende nasmaak

Tot ook ik

Mijn meerdere moet erkennen

In het alomaanwezige stof

En

Kapot

Ter aarde stort

Ruimtereis

Kom met mij overnachten in het landverhuizershotel

En laat ons Amerika aandoen, Antarctica en Azië

Laten we niet hier blijven maar daarheen gaan

Waar ze vreemde talen spreken en geuren verspreiden

Liefste reis met me mee naar dat land aan de andere kant

Van de wereld ik ben de naam vergeten maar die is egaal

Die plaats waar alles anders is, de volmaakte tegenpool

Dat moet een fantastisch rijk zijn, een heerlijkheid

Maar waarom op aarde blijven als we toch verhuizen

Wat hebben we helemaal nodig op onze ruimtereis

Behalve zuurstof, lef, een schip, miljoenen

En enige niet al te hete, concrete planeten?