Huishoudelijke mededeling
Het duo op de achterbank
Lifters zijn we allemaal, duimend voor de eeuwigheid,
maar gisteren, in onze huur-Fiat 500,
op de zongekuste route national langs de Côte,
waren wij toevallig weer eens liftgevers.
Ik stopte voor twee gedrogeerde getatoeëerden,
Een ongeschoren jongeman en een kittige jongedame,
– Voor de gelegenheid nauwelijks gekleed –
Die maar een heel klein eindje hoefden.
Toen mijn vrouw was uitgestapt om hen erin te laten,
En we tevreden over onszelf hadden kennisgemaakt,
Stuitten we op een politie-fuik, door mij handig omzeild,
Maar dat kon onmogelijk de bedoeling zijn.
De politie haalde me in, dirigeerde me naar een parkeervak.
Twee breedgeschouderde, kortgeknipte, over de gehele arm getattoëerde,
Zij het vooralsnog niet gedrogeerde, policiers kwamen
Op ons afgestapt. Net als in de film. Ik wil het. Niet.
Even vreesde ik: ze werpen onze Fiat500 met lifters en al
In de Méditerrannée, maar nee. Mijn vrouw toonde haar rijbewijs
Maar zij zat niet achter het stuur. Ik verweerde me uitvoerig,
Je suis Hollandais, touriste, je n’ai pas vu un STOP…
Totdat ik een knop omzette en me uitgebreid verontschuldigde.
De sfeer verbeterde aanmerkelijk, bijna werd het gezellig.
De policier dreigde voor de vorm nog met een boete
En liet ons gaan. Niets over het duo op de achterbank
Dat nu, grijnzend, een zakje wiet bungelend voor onze neus
Ons een voor een een boks gevend, uitstapte op de plek
Van bestemming. Die middag zijn we ze op het strand nog
Wezen zoeken. Een hijs als dank was op zijn plaats geweest.