Flipperwetten

Nieuwe Vriend P. stelde voor om een 'fantastische kast' te gaan bespelen in een coffeeshop in de Pijp. Hij is een meesterflipperaar, en ik ben zijn ijverige leerling, maar nadat hij mij had uitgelegd hoe de kast werkte, misschien kwam het door de wietdampen, won ik het ene na het andere potje. Beginner's luck, no doubt; ik wist nauwelijks wat ik deed. Ik probeerde alleen maar de bal in het spel te houden. (Ik was onvoldoende op de hoogte van de Tweede Flipperwet, volgens dewelke het er niet om gaat hoe lang je de bal in het spel houdt, maar dat je hem de goede kant opstuurt.) Sympathiek was het, van deze kast, om na een pilot error (Eerste Flipperwet: Blijf Kalm Ter Voorkoming Van Pilot Errors), waarbij bijvoorbeeld de bal middendoor de flippers wegvloog, een extra bal te geven. Die extra ballen had ik nodig. Toen ik aan het eind van de avond de kast op tilt kreeg, overtrad ik hiermee de derde en laatste Flipperwet: 'Geef duwtjes om een weifelende bal de goede kant op te krijgen, maar doe dit met mate, en nooit te hard.' Allemaal levenswijsheden.

Whiskey

Naar het OBA Live dubbel-interview gisteravond had ik een fles Islay Single Malt Scotch meegenomen, plus drie glaasjes, voor het geval er niemand op zou dagen. Die kans leek me niet gering: het gesprek vond plaats om 18.00, de tijd waarop Nederland aan tafel gaat, in een vakantie tijdens dewelke Nederland op de ski's staat, op het hoogtepunt van een storm die Nederland in staat van alarm bracht. Maar zie, er had zich een dozijn geïnteresseerden gegroepeerd rondom een tafel vol boeken. Mijn boeken, zag ik tot mijn vreugde, alsmede die van mede-geïnterviewde Stephan Enter.
'Whiskey?' vroeg ik niettemin aan mijn disgenoten, toch wel ietwat onwennig, want het is niet mijn gewoonte om her en der sterke drank te schenken.
Er kwam geen antwoord. Men leek in verlegenheid gebracht.
We dronken water. Interviewen is werk en onder het werk wordt niet gedronken, zoiets.
Na afloop van het dubbelinterview lustte Enter toch nog een drupje. En er waren er meer. Whiskey before breakfast is één ding, whiskey in de bibliotheek een ander. Ik opteer voor het laatste.

Bij mijn ouders (II)

Toen ik met mijn drie- en zevenjarige een kijkdoos wilde gaan maken, – hiertoe had ik een schoenendoos meegebracht uit Amsterdam –, zette mijn vader net een kartonnen doos met pillen op tafel om zijn dagelijkse intake te organiseren. Onmiddellijk verschoof de aandacht van mijn knutselproject naar zijn pillenproject.
Zijn doos won het van mijn doos.
Vooral de zevenjarige bleek meer geïnteresseerd in het ordenen van pillen in een laatje voor elke dag van de week voor zijn tachtig jaar oudere grootvader, dan in het op zijn vaders aanwijzingen vastlijmen van wuppies op strategische plekken.
's Avonds, toen het spul naar bed was en mijn moeder naar de bridge, vroeg ik aan mijn vader: 'Geloof jij in een voltooid leven?' Toen ik de vraag stelde, hoorde ik pas hoe tendentieus hij was. Het is lastig om neutraal met je ouders over levenseinde-kwesties te praten.
Maar mijn vader gaf kalm antwoord, zoals hij op bijna alles kalm antwoord geeft. Jawel, hij kon zich voorstellen dat een leven was voltooid. Dat gezegd hebbende, geloofde hij toch ook wel dat iemand die zegt dat zijn leven voltooid is, in veel gevallen nog wel te verleiden is om zijn leven nog iets te verlengen.
'Ieder mens wil in leven blijven,' concludeerde ik.
'Als het leven genoeg te bieden heeft, ja.'
We bogen ons weer over de dagpuzzel van de NRC.

Bij mijn ouders

Ik ben nog niet neergeploft in de zitkamer, of mijn moeder bestudeert bewonderend mijn haar. 'Die kleur grijs die je nu hebt is dezelfde als die van je ogen. Mooi, hoor.'
Moet ik haar bedanken? Tegenspreken? Nee, ik moet haar een compliment teruggeven, maar daar moet ik dan wel goed over nadenken, want ze prikt zo door een ongemeend compliment heen.
Even later, in de keuken, zegt ze, als we het over verslavingen hebben: 'Ik geloof niet dat ik ergens aan verslaafd ben.'
'Jij bent verslaafd aan praten,' kaats ik terug. 'Jij bent praatziek.' Het komt er nogal bot uit, maar het is denk ik wel de waarheid.
Mijn moeder loopt terug naar de zitkamer en zegt hardop tegen zichzelf: 'Praatziek. Dus je vindt me praatziek.'
Sinds ik de diagnose heb gesteld, zie ik er overal bewijs van. Misschien zijn alle moeders tot op zekere hoogte praatziek.
Bij het afscheid probeer ik mijn vader te kussen. Hij werkt niet mee.
'Ja, geef elkaar nou eens een kus,' moedigt mijn moeder aan. 'Jij gaf je vader toch ook een kus?'
'Mijn vader,' werpt hij tegen, 'was een klein mannetje.'
Terwijl mijn vader dit argument naar voren brengt ziet hij er zelf de zwakte van in. Hij mag dan geen klein mannetje zijn, hij loopt zo krom, dat zijn gezicht op dezelfde hoogte hangt als dat van een klein mannetje.
We kussen elkaar. Het voelt goed. Op deze leeftijd wil je geen kus meer mislopen.


Business-studenten

Een voordeel – toegegeven: een van de weinige voordelen – van een almost-bestseller is dat inwoners van Nederlandse gemeenten buiten Amsterdam van niets weten, en de auteur zijn verhaal dus in al die plaatsen dunnetjes over kan doen. Zo stond ik gisteravond bezoldigd en al, biertje in de hand, in Großstad E. voor een zaal met business-studenten te vertellen over Dagboek van een postbode alsof dat boek net van de pers was gerold. Gelukkig had tenminste één aanwezige wel eens van Charles Bukowski gehoord, en tenminste één andere van Xaviera Hollander (dat was, niet zo gek, een business-docent; de reikwijdte van Supersex en andere recente Hollander-hits zijn niet dusdanig dat de business-student er op sociale media murw mee wordt gebeukt). Tenminste een handvol mensen gokte goed bij een foto van personeelswetenschapper Herna Verhagen. Ik vermoedde al dat niemand op de hoogte was van de mini-rel rondom 'mijn persoontje' (om met Theo van Gogh te spreken) afgelopen herfst, maar ik wist het zeker toen de tent zowat werd afgebroken bij het non-nieuws van mijn ontslag op staande voet wegens uiteenlopende stoutigheden. Nu ik erover nadenk is er nog een voordeel van niet bij iedereen op het nachtkastje liggen, namelijk dat sommige stoutigheden uit je verhaal discreet achterwege kunnen blijven. Noem het zelfcensuur après la lettre.

Beste Monica,

Begrijpelijk, maar wel jammer. Ik denk dat ik wel wat zou hebben voor de rondvraag. Maar misschien hoef ik er helemaal niet in persoon bij te zijn en is het genoeg om Dagboek van een postbode (nog altijd – godlof – verkrijgbaar bij de betere boekhandel) als discussiestuk naar voren te brengen. Ik denk dat over de inhoud best wat te klankborden valt. Ik zeg dit niet alleen omdat ik vijfentwintig boeken wil verkopen aan evenzovele postbezorgers. Ik zeg dit omdat de post mij aan het hart gaat als mens.

Hartelijks, Viktor



From: OR PRODUCTIE, Secretariaat
Sent: Monday, February 13, 2017 10:28 AM
To: 'viktor frölke'
Subject: RE: uitnodiging klankbordgroep Postbezorgers 27 februari

Beste Viktor,

Helaas is het dan niet mogelijk en zinvol om te komen.
Ik zal je uit het bestand verwijderen. 

Met vriendelijke groet,

Monica ***
Secretaresse
Ondernemingsraad


Prinses Beatrixlaan 23 • 2595 AK 's-Gravenhage
Postbus 30250 • 2500 GG 's-Gravenhage
Nederland
www.postnl.nl
P Please consider the environment before printing this e-mail

Geachte Bert ***,

Hartelijk dank voor de uitnodiging voor de klankbordgroep. Ik zou hier heel graag bij aanwezig willen zijn, maar ik ben 4 oktober vorig jaar op staande voet ontslagen, ik weet niet of dat een probleem is?

Hartelijks & keep up the good work,

Viktor Frölke



From: OR PRODUCTIE, Secretariaat
Sent: Wednesday, February 8, 2017 2:53 PM
To: OR PRODUCTIE, Secretariaat
Subject: uitnodiging klankbordgroep Postbezorgers 27 februari
 
Beste Postbezorger,
Hierbij nodig ik je van harte uit om je aan te melden voor de bijeenkomst van de klankbordgroep Postbezorgers op maandag 27 februari a.s.. Je kunt je tot 20 februari a.s. aanmelden via een antwoord op deze e-mail.
Er kunnen maximaal 25 postbezorgers deelnemen. Als er meer dan 25 aanmeldingen zijn, dan wordt er een selectie gemaakt op basis van de 6 regio’s. We doen ons best om zoveel mogelijk postbezorgers vanuit alle regio’s vertegenwoordigd te hebben. Uiterlijk een  week vooraf wordt de definitieve uitnodiging & agenda verstuurd en weet je of je ook daadwerkelijk bent uitgenodigd.
De agenda sturen we bij de definitieve uitnodiging mee.
De reis- en vergadertijd (gemiddeld 5 uur) worden vergoed, maar deze uren moet je wel zelf opgeven aan je leidinggevende zodat deze ook betaalbaar worden gesteld. Ook de reiskosten (op basis van openbaar vervoer) kun je declareren.
Met vriendelijke groet,

Bert ***
Voorzitter
Ondernemingsraad


Prinses Beatrixlaan 23 • 2595 AK 's-Gravenhage
Postbus 30250 • 2500 GG 's-Gravenhage
Nederland
www.postnl.nl
P Please consider the environment before printing this e-mail

Scheet 10.1.17 16.15u



Prominent lid

Volgens de OBA, of beter gezegd, de redactie van de OBA-krant, ben ik een prominent lid van de bibliotheek. Een eer. Ik ben nog nooit een prominent lid geweest, van wat dan ook. (Volgens mij ben ik trouwens ook nog nooit geroyeerd. Mijn leven overziend denk ik dat er tot dusver meer reden is geweest voor royement dan prominent-verklaring, maar misschien ben ik te streng voor mezelf.)
Prominent lidmaatschap riekt naar het aloude grouchisme I don't want to belong to any club that will accept me as a member, maar in het geval van de Openbare Bibliotheek Amsterdam, toch een vrijplaats voor literatuur, maak ik graag een uitzondering. Wie weet is het prominente lidmaatschap een opmaat voor een permanente tentoonstelling van Frölkiana, maar ik moet niet op de dingen vooruitlopen.