Dear Herna,



Wat sneu voor je dat je die bonus van drie miljoen in de deal met Bpost bent misgelopen. Ik voel met je mee. Ik weet uit betrouwbare bron dat je hard werkt, – je bent niet alleen met PostNL getrouwd, PostNL is ook je minnaar, je beste vriendin en je kind –, en dat je dat huis aan de Rivièra, dat je met die bonus zou kunnen kopen, dus best had verdiend, objectief gesproken dan. Met grote geluidsboxen erin, zodat je lekker kunt housen. En een gym, in de tuin, zo'n glazen, zodat iedereen ook kan  z i e n dat je gymt. Geloof me, dan is gymmen geen straf meer.
Om jou toch nog een fijne kerst te geven lieverd, ben ik even met de pet rondgegaan bij mijn gezin. Dat heeft €3 opgeleverd. Beschouw het als een troostbonus. Ik heb het net overgemaakt naar het rekeningnummer van PostNL Holding, zorg jij even dat het niet op de grote hoop, maar op jouw eigen rekening terecht komt? Ja, toe, graai maar even! Het mag.
Zalig uiteinde, je ex-postbode
PS: Als een miljoen mensen dit voorbeeld zouden volgen, heeft mijn zevenjarige becijferd, komt het toch nog goed met dat huis aan de Rivièra, dus wie weet. Altijd blijven hopen.
PPS: Als je denkt: hebben we die Frölke toch nog een gouden parachute meegegeven, dan moet ik daarop antwoorden nee, dat was een bonus van het Letterenfonds.
PPPS: Drie miljoen euro is nogal abstract, ik weet het, maar het wordt concreter als je het gelijkstelt aan driehonderdduizend uur postbezorgen, en dat staat grofweg weer gelijk aan alle pakweg tweehonderd postbezorgers, bijvoorbeeld alle postbezorgers van de stad Groningen, een jaar lang post laten bezorgen, full time, zonder vakantie.


Detentie/vakantie



Omdat in Nederland is bepaald dat de formele gezinshereniging van statushouders, die vier tot zes dagen duurt, plaatsvindt in AZC Veenhuizen, zat ik vanochtend vroeg met het te herenigen gezin van een bevriende Syriër in de auto naar Veenhuizen, een tocht van om en nabij twee uur. Eerst leek mij deze procedure onnodig, en misschien zelfs onnodig wreed – ze waren immers pas net weer bij elkaar, na ruim een jaar scheiding – maar in AZC Veenhuizen, een voormalige gevangenis die er overigens midden in de bossen, in de dikke ochtendmist, even – heel even maar! – uitzag als een concentratiekamp, deed de kale, vierkante poortwachter het voorkomen, op alleszins redelijke toon, dat de procedure volstrekt logisch was, en noodzakelijk bovendien.
'Tell your children to look at it as a vacation,' zei ik toen maar tegen onze Syriër.
'But it's a prison!' wierp hij tegen, hevig aan zijn sigaret trekkend op de parkeerplaats. 'A jail!'
'Dutch prisons are considered the most relaxed in the world,' probeerde ik nog.
Hij was niet overtuigd.

Daklozenkrant

Een vrouw van de daklozenkrant van Zuid Nederland benaderde me in de pauze van de Fuck Up Night in Strijp S om een interview-afspraak met me te maken. De vrouw, van middelbare leeftijd, nam daar nogal wat tijd voor, en de fotograaf die haar vergezelde, ook van middelbare leeftijd maar misschien is deze vermelding leeftijdsdiscriminatoir, nam nogal wat ruimte om foto's te maken voor bij een interview dat misschien nooit zou plaatsvinden.
'Wilt u even aan de kant gaan,' vroeg ik na een poosje aan het duo van de daklozenkrant, 'dan kan ik boeken signeren.' Schoorvoetend maakten ze plaats, maar toen ze de kans kregen vlogen ze weer op me af, als hongerigen op een schaal eten.
Het verbaasde me hen aan te treffen in dit deel van Eindhoven, bij deze gelegenheid, en nog meer hun draufgängerigheid. Temeer daar ik de vrouw hoorde zeggen dat er in deze contreien eigenlijk helemaal geen daklozen meer zijn.

Snel verdiend

Toen de ongeschoren man op de omafiets met een tas om zijn stuur vaart minderde en zich tot mij richtte, wist ik: ik ben de klos. Nog voordat hij sprak, wist ik dat ik hem geld zou geven. Niet een of twee euro uit mijn beursje, maar het verfrommelde vijfje dat los in mijn jaszak zat, en waarmee ik tijdens mijn avondlijke wandeling met mijn vingers had gespeeld. Het was dus louter formeel, dat ik zijn verhaal aanhoorde. Het zat goed in elkaar. Er was geen speld tussen te krijgen, vooral omdat hij geen stiltes liet vallen. Dat hij uit Irak kwam, dat zijn asiel was afgewezen – want ja, Irak is natuurlijk een heel veilig land om in te leven, dat weet iedereen – en dat hij leraar was, en dat hij naar Ter Apel moest, en dat hij, en dat hij en dat hij. Alles in feilloos Engels. Ik hoorde hem aanvankelijk aan vanaf de stoep, maar besloot dat dat van weinig hoffelijkheid getuigde, en zette daarom een stap dichterbij. Het was bijna middernacht, ik was bijna halverwege mijn avondwandeling, en ik wilde mijn vijfje overhandigen. Ik verlangde naar mijn bed. Hij verlangde naar mijn geld, maar hij had nog niet gebedeld. Zijn strategie bestond eruit het bedelmoment zo lang mogelijk uit te stellen. Een goede strategie. Midden in zijn verhaal nam ik het vijfje uit mijn zak en wilde het aan hem geven, maar hij had het niet zien aankomen, dus het viel in de goot. Hij boog voorover om het op te rapen, maar ik was hem voor, en legde het verfrommelde vijfje opnieuw in zijn hand. 'Good luck,' zei ik. Hij knikte. We vervolgden allebei onze weg. Ik dacht: snel verdiend. Misschien dacht hij dat ook.

Playboy



Primeur: ex-postbode in de Playboy. Met een kerstverhaal. Getiteld: Heroïne, een kerstverhaal. Een verhaal dat sommige weesboeklezers bekend zal voorkomen, maar dat geeft niet, want kerst is een terugkerend fenomeen, en dit verhaal is zeker de moeite van het her- en voorlezen bij haardvuur of centrale verwarming waard. Thans is het bovendien origineel geïllustreerd. En vergeet het Umfelt niet, waarin de lezer het kerstverhaal zal aantreffen. Sephora heet ze en ze is 19 en geboren en getogen in Amsterdam en haar moeder is Italiaans en haar vader is Afghaans (maar met hem heeft ze geen contact meer). Met een beetje fantasie – een iets wijdere geul tussen haar iets minder cosmetisch opgepompte borstjes, en een iets minder gefotoshopt poesje, plus een paar prikjes in haar arm – zou je in haar Keet kunnen zien, de hoofdpersoon uit mijn verhaal.

(Geen) surprise

En daar gaan we weer,
Voor de zoveelste keer:
Een nieuwe dag.
Ach.

Voorspoed of tegenslag –
Dat blijft toch (in zekere zin)
De vraag,
Is het niet?

'Neen, je gemoed,'
raspte de bijna dode,
'Is het enige,
Dat er toe doet.'

Winterslaap

Er valt veel, heel veel, te zeggen voor een winterslaap. Een copieuze maaltijd, flink innemen, misschien nog wat dansen in de zitkamer, vrijen, dat ook, en dan deuren op slot, onder de eendendons tegen elkaar aanrollen, stekker eruit, en dan rond april weer wakker worden.
Wat gaan we missen? Van alles, ongetwijfeld. Maar ook, naar alle waarschijnlijkheid, niet zo gek veel.
Een winterslaap is 'dus gewoon een heel goed idee', vinden wij, maar onze lichamen zijn er niet klaar voor, en – een groter bezwaar –, we zijn niet alleen.
Er moeten monden worden gevoed, tanden gepoetst, konten geveegd, badjes gevuld, scholen befietst (veel), tafels geoefend, instrumenten bespeeld (liefst elke dag), voetbalwedstrijden gespeeld, schommels geduwd (lang en hard), sinterklaasjournaals klaargezet, -liedjes gezongen (steeds vaker als afleidingsmanoeuvre), schoenen gevuld (Albert Heijn!), wantjes bij elkaar gezocht, mutsen over hoofdjes getrokken, lippen ingesmeerd, fietsen van het slot gehaald, riemen rond kinderzitjes vastgesnoerd, Legobijbels voorgelezen, pleisters geplakt (voor de sier), partijtjes bezocht, iPads afgepakt, nagels geknipt, speldjes ingedaan (en weer uit), luiers gekocht (helaas nog steeds), haren gewassen, plannen gemaakt (altijd), afspraken afgezegd (dikwijls), pokemonkaarten bij elkaar gezocht, huilbuien uitgezeten en in het algemeen minuten, uren, dagen en nachten aandacht geschonken aan nakomelingen, die – ik heb het ze niet gevraagd maar ik denk dat ik het antwoord wel weet  –  n i e t s  zien in een winterslaap.