verwoed fietst Monoman achter haar lichaam aan
telkens als hij denkt haar bij 't huis te zien staan
aan het eind van de lange lorkenlaan
blijkt ze stiekem verwisseld van baan
Veerkracht
Het gras onder de tent die niet eens was gebruikt,
die daar maar had gestaan,
voor niemand,
waar geen hond in had geslapen,
of zelfs maar een bosmuis in had vertoeft,
was morsdood,
bleek toen ik hem afbrak.
Geen spriet had de absolute verstikking
van de afgelopen periode overleefd.
O, zeker hadden ze het geprobeerd, de sprieten,
om door het grondzeil heen te dringen,
zonder resultaat.
Toen er ook geen water meer over was om zich aan te laven,
hadden ze het opgegeven, waren ze voorgoed
bezweken onder de zinloosheid.
Ik staarde naar de traag bewegende pissebedden,
de duizendpoten en de torren,
die onrustig een heenkomen zochten.
Zou deze plek ooit weer groen worden?
Het was bijna niet voor te stellen, maar ook en juist
wat bijna niet voor te stellen is, gebeurt, soms.
Overpeinzing op de Martinus Nijhoffbrug
Mocht ik ooit mijn eigen brug hebben,
zal er iemand afspringen?
Zal die persoon de sprong overleven?
Zal die naar de kant zwemmen of door een binnenvaartschip opgepikt worden,
of worden gered door een voorbijganger met een hond die in het water duikt,
– niet die hond maar die voorbijganger –,
met haar kleren aan en denkt
ik had mijn kleren uit moeten trekken?
Zal die persoon denken weer niet gelukt,
ik zal mij moeten bezinnen
op drastischere, minder publieke methodes?
Er zal geen Viktor Frölkebrug komen.
En al zou hij er zijn,
ik ben er niet meer.
Als ik in het uur van de wolf of daaromtrent
Als ik in het uur van de wolf of daaromtrent
Weer eens wakker lig en mijn leven overdenk –
Ondertussen doet de oorwurm du jour zijn werk:
I can’t get no (hey hey hey), wat nooit went;
Wat ga ik doen, er rest mij nog een paar procent,
Zit er nog wat in ’t vat voordat ik sterf
Of moest ik thans verwittigen mijn oude kerk
Een grafschrift uitzoeken voor op mijn zerk
En een schaduwrijk plekje op het dodenerf? –
Wordt mijn malen goddank door zoemen overstemd:
De wasmachine in een belendend appartement
Weer eens wakker lig en mijn leven overdenk –
Ondertussen doet de oorwurm du jour zijn werk:
I can’t get no (hey hey hey), wat nooit went;
Wat ga ik doen, er rest mij nog een paar procent,
Zit er nog wat in ’t vat voordat ik sterf
Of moest ik thans verwittigen mijn oude kerk
Een grafschrift uitzoeken voor op mijn zerk
En een schaduwrijk plekje op het dodenerf? –
Wordt mijn malen goddank door zoemen overstemd:
De wasmachine in een belendend appartement
Contragewicht
Bij terugkomst van de boswandeling
struikelt mijn moeder over het vloerkleed in de gang
van haar weduwe-woning.
In een reflex grijp ik haar arm vast.
Vlak boven de vloer komt ze tot stilstand
als Tom Cruise in Mission Impossible.
Ze kan goed vallen moeder maar was het haar
dit keer weer gelukt om geen botten te breken?
Haar arm zat er nog aan.
Laat me maar even liggen, zei ze.
Vervolgens rolde ze op haar rug,
haar beide handen naar me uitstekend.
Dit was nieuw voor mij. Ze weegt weinig
maar alleen dankzij mijn contragewicht
kreeg ik haar weer omhoog zonder door mijn rug te gaan.
Ik dacht aan het wilde feest uit mijn jeugd toen ik haar ten dans vroeg
en vervolgens op de marmeren vloer van het oude huis
liet vallen als een jas.
Ook toen bleef zij ongedeerd;
zo niet mijn beeld van haar, en dat van mezelf.
Het zou nog lang duren voor ze op me rekenen kon.
Vrede op aarde en wel onmiddellijk, alsjeblieft.
Of is dit weer teveel gevraagd?
Kennelijk, want het is ons nog nooit gelukt om een langere periode achtereen elkaar niet de schedels in te slaan.
Is 't een kwestie van schaarste? Cultuur, religie? Van jaloezie, van oude vetes, rancune, blinde haat? Van een zorgvuldig gefabriceerd paranoïde vijandbeeld? Een degradatie van de ander tot slaaf, dier of object?
Bizar dat de o zo geavanceerde mens niet inziet dat de enige manier om dit aardige aardetje niet aan zelfvernietiging ten onder te laten gaan is door subito te stoppen met bommen en als de sodemieter elkaar de helpende hand te reiken.
Fuck defensie! Fuck agressie! Leve vreedzame coëxistentie en pragmatische urgentie!
de onkwetsbaarheid van de klaproos
i.m. judith
de onkwetsbaarheid van de klaproos
schuilt in het naakte feit
van haar sublieme onverkrijgbaarheid
Requiem voor een heelal
Onvermijdelijk dooft de zon.
Onomkeerbaar doven de sterren.
Als we maar lang genoeg wachten
wordt alles stil, koud (of juist heet). Bewegingsloos.
Alleen een grove overtreding van die heilige
tweede hoofdwet der thermodynamica
– en wie zou dat dan moeten organiseren? –
kan de boel nog, eventueel, redden.
Ach nee, laat maar. Het is goed zo.
Ook het meeste fenomenale kunstwerk ons bekend
dat moeilijk te geloven uit toeval is geboren
zal verdwijnen in het oneindige met een zucht.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
