Electorale blubber

Ik weet niet hoe het met u zit, lieve lezer, maar ik krijg aambeien van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Eerst achttien maanden campagnevoeren (18 maanden! op 48 maanden regeren!) en dan nu deze electorale blubber. Enough already! En toch: kan het alsjeblieft nog iets langer duren? Want hoe je het ook wendt of keert, het blijft verslavend.

'Relax,' schreef mijn hooggeleerde vriend uit Minnesota maandag al, 'Biden gaat winnen. 90 procent zeker. En als je niet tegen de spanning kunt slik je maar wat Ativan.' (Ativan is een kalmeermiddel, tegen anxiety.) Ik vond het moeilijk om te relaxen, maar ik heb ook geen zin in Ativan. Een glas wijn dan maar.

'Het is zo spannend!' riep A. Ik counterde: 'Het is altijd spannend. Ik heb nog nooit niet-spannende Amerikaanse verkiezingen meegemaakt. Ze moeten spannend zijn, anders worden er geen kranten verkocht. Herinner je je Bush versus Gore nog, met de butterfly ballot?'

Nee, dat herinnerde ze zich niet.

Ondertussen neuzelde CNN door.

Wezenloos staarde ik naar het robothoofd van Anderson Cooper, de micro-cleavage van Erin Burnett, de vierkante John King (wat is die man oud geworden!), maar ook naar de volmaakte zwarte schedel van Victor Blackwell, die in Philadelphia in het lokaal was, waar de stemmen werden geteld.

Er was geen nieuws, maar men neuzelde door. Ziehier het ultieme Amerikaanse talent: praten over niets. De leegte vullen. Uit angst voor de dood vermoedelijk. Horror vacui.

'Anderson is net vader geworden,' zei A. 'Kijk, dat weet ik dan weer.' Ze hield een foto omhoog waarop Anderson er niet uitzag als een robot, maar als een vader. Good for him.

Aan de elfjarige – nu al political junkie –, legde ik uit dat CNN kost wat kost onze aandacht moet vasthouden om genoeg eyeballs te kunnen verkopen aan adverteerders (van spotjes die wij overigens, in Old Europe, niet te zien krijgen, joechei).

In het stem-tel-lokaal, waar opmerkelijk veel zwarte mensen werkten – hoe cynisch was dat? de disenfranchised helpen mee aan hun eigen disenfranchisement – stak een vrouw met overgewicht nog stiekem een donut in haar mond.

'Ze hebben niet in de gaten dat de hele wereld kijkt,' zei A.

Toen de kinderen even weg waren, lieten we ons achterover vallen in de bank en greep ik mijn vrouw bij haar poessie. Iemand moet het doen, nu Trump er niet meer is.