Verontruste dieren

Het bos dat ik al veertig jaar niet meer had bezocht vond ik meteen, en het leek alsof er niets was veranderd, hooguit het bordje bij de ingang.

Ik heb het over het bos tussen Driebergen en Austerlitz, waar ik vroeger, toen ik logeerde bij mijn peettante, – door A. ook wel Tante Hex genoemd –, met de hond ging wandelen. Niet mijn hond, de hond van mijn peettante, een van de vele, en ik ging helaas niet alleen, iemand ging mee, waarschijnlijk een van mijn neven, of mijn nichten, of mijn peettante zelf. (Mijn peetoom bemoeide zich niet met mijn logeerpartij.)

Wat ik me nog herinner, en waaraan ik nu ook weer word herinnerd, is dat dit bos heuvels heeft (hence Utrechtse Heuvelrug, zover was ik ook). De bossen in Brabant waren saai en plat. Maar om deze bollingen nu heuvels te noemen is ook weer wat overdreven. Het zijn puisten. Maar Utrechtse Puistenrug klinkt niet.

Grote villa's en bungalows, zoals waarin mijn peettante en -oom resideerden, omzomen het bos. Ligt het aan mij of word ik hier door de hondenuitlaatservice-meneer en een toevallige passant aangekeken alsof ik hier niet thuis hoor, alsof ik, ja de rust kom verstoren?

Zou kunnen.

'DE TOEGANG IS VERBODEN...' volgt een rijtje verbodsbepalingen. En dan nog: 'EN OOK WANNEER U', en dan lees ik: 'dieren verontrust'.

Ben ik dieren aan het verontrusten? Misschien. Ik voel me een indringer, iedereen die ergens voor het eerst, of voor het eerst sinds jaren, komt, voelt zich een indringer. Ik maak weinig geluid, ik zucht alleen een beetje, maar ja, ik ga van het gebaande pad af, dat is waar. Dat zit in mijn aard. Maar voor de rest? De natte bladeren onder mijn schoenen voelen als hoogpolig tapijt. De lichtval, op deze doordeweekse middag, is die van de dood, maar dat is overal zo.

Wat is er eigenlijk nodig om dieren te verontrusten?

Misschien als ik ze een documentaire van Sir David Attenborough vertoon?

Wie is er hier het verontruste dier?