Een paap in het Witte Huis

'Hoe vind je dat,' zei ik tegen Nico, terwijl ik haar in de taxi hielp die ons naar het Vondelpark moest brengen, 'een paap in het Witte Huis.'

'Weet je wat me nog het meest verbaast? Dat daar zo weinig om te doen is geweest.'

Ik deed haar veiligheidsriem om en stapte aan de andere kant in de auto. 'Wat had je dan verwacht? Volksopstanden, rechtszaken? Revolutie?'

'Op zijn minst.'

Ik vroeg me af of de Kennedy's de laatste papen waren geweest in het Witte Huis, maar ik was te lui om het te googelen.

In het Vondelpark aangekomen werden we verwelkomd door een klarinettist die zich in de bosschages had opgesteld. We bleven even staan luisteren, hij speelde nogal overtuigend, met vibrato en al, het thema uit The Godfather. Was dit misschien de klarinettist van het KCO?

De zon scheen alsof hij niet ook gister geschenen had. De bladeren lagen in steeds bruinere hopen bijeen. In de verte was nog een lichtgroene, en een gele boom zichtbaar. De wereld zag er op een of andere manier hoopvoller uit, hoewel alle verandering semantisch was, vooralsnog.

Ik parkeerde Nico bij een muurtje en bestelde twee soep bij Het Blauwe Theehuis. Ik moest denken aan Het leven is verrukkulluk, die beslist imperfecte en niettemin genietbare ode aan het Vondelpark van Frans Weisz, waarin Het Blauwe Theehuis voorkomt. De ober wist desgevraagd van niets. (Niemand weet meer iets, valt me op.)

'Die vrouw van Biden, kom hoe heet ze, schijnt ook geweldig te zijn,' zei Nico tussen twee lepels van haar pompoensoep door.

'Jill? Ja, en ik hoorde dat ze ook een fantastische dochter hebben, die er nog goed uitziet ook.'

'Vergeet Kamala niet. Soms denk ik dat die twee getrouwd zijn, Kamala en Joe, maar dat is natuurlijk niet zo.'

'Nee. Maar goed. Een en al geweldigheid, daar dus.'

Wat een paap zoal niet teweeg kan brengen dacht ik, maar ik hield mijn gedachte voor me.