'Een roze! Sjiek zeg,' riepen mijn ouders gezamenlijk uit.
Ik was vergeten dat ze die nog niet gezien hadden.
'Is die nieuw?'
Ik knikte. Ik zette mijn laptop met de tekst voor mijn vader op zijn schoot. Mijn vader concentreerde zich en sprak de lange, samengestelde zin foutloos uit – eigenlijk in een keer goed. Het viel me op hoe mooi zijn eenennegentigjarige stem klonk, hoog en laag door elkaar. Een interessant timbre, zogezegd. Heel authentiek. Zijn acteren was ook prima, alleen begon mijn moeder tegen het eind van de claus door de opname heen te giechelen.
'Oké,' zei ik tegen mijn vader, 'dat was heel goed, maar omdat moeder erdoorheen giechelde moet het nog een keer.' De tweede keer bleef hij haken aan een woord, dus moest het nog een keer.
Ach ja, het aandoenlijke streven naar perfectie.
Nu was mijn moeder aan de beurt. Hoewel zij veel theatraler is dan mijn vader, had ze duidelijk meer moeite om de goede toon te vinden voor dit stukje stemacteerwerk. Misschien omdat ze te gretig was. Gretigheid is noodzakelijk en toch zit het niet zelden in de weg.
'Een beetje meer spot erin, graag.'
Ze probeerde het nog een keer.
'Goed, maar het is niet meneer, maar monsieur.'
'Je kunt me wat,' zei mijn moeder. 'Ik heb geen zin meer.'
'Nog één keer.'
Natuurlijk werkte ze mee. De medewerking van mijn ouders aan mijn diverse projecten is schier eindeloos.
Thuisgekomen luisterde ik de opnames af en monteerde ze in het verhaal. Het klonk opmerkelijk goed. Ik verheugde me er nu al op om mijn ouders in de credits te vermelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn