Naakt en uitgestrekt zwevend in het midden van de lege unit componeerde S*// verder aan Endgame, hen magnum opus. Hen haalde beelden voor hen geestesoog, zoals een kolibrie aan de Californische kust, ruimtestation Harmony dat een eeuw eerder spectaculair uit elkaar spatte door toedoen van de Anti's en twee non binaries en vijf intersekse personen die telesex hadden op drie verschillende planeten, maar de Mentaposer gaf geen geluid, of nou ja, wel geluid maar dat viel, zelfs anno 3189, niet als muziek te interpreteren. Maak daarvan: interessante muziek, muziek die langer dan een paar tijdseenheden bleef boeien. Waar een structuur, een opbouw, een spanningsboog (het woord was wonderwel nog steeds niet uitgestorven) in viel te herkennen.
Ook al was iedereen componist, gebruikte iedereen dezelfde technologie en componeerde iedereen sinds enige eeuwen uitsluitend voor zichzelf, dat betekende nog steeds niet dat alle composities inwisselbaar waren geworden.
In chaos was vooralsnog slechts een select groepje geïnteresseerd, dat bekend stond als De Autisten. Chaos was oneindig gecompliceerd en leek toch steeds verdacht veel op andere chaos. Zonder ordening geen differentiatie, en hoewel het aantal mogelijke ordeningen nog steeds niet was uitgeput (in tegenstelling tot wat eerder door technosofen van de Universiteit van Wega werd aangenomen bleek dit aantal wel degelijk eindig), vond S*// het steeds moeilijker om gebieden, gedachten en gevoelens op te zoeken in de verbeelding die nog niet waren gecoverd.
Telkens als een sequentie van Endgame af was, kreeg S*// te horen middels een irritant bliepje of de sequentie doubleerde met die van een andere componist.
De wens om origineel te zijn viel geheel en al samen met de angst voor overtolligheid.
Misschien toch wat random schoonheid toevoegen, overwoog S*//, op basis van minieme hartslagfluctuaties. Meteen daarop commentarieerde AE, hen alter ego: 'Of op basis van de vorm van huidschilfers. Wat dacht je daarvan , S*//?'
S*// nam het idee over en schakelde AE's commentaarfunctie uit door een keer met de tong te klakken.
Vorige week had hen getracht een dertien uur durende cantate te schrijven, een lofzang eigenlijk, getiteld [>.<]; ook die pakte teleurstellend uit. Er was contrapunt, maar waar was de climax? Er bleef weinig van hangen. Lag het aan de Mentaposer, die hoognodig moest worden geüpdate? Nee, die smoes was te makkelijk. Hen moest beter hen best doen, zo was het. Zo was het altijd geweest en zo zou het altijd zijn.
Maar waarom?
De vraag stellen was de vraag stellen. S*// deed wat hen deed, omdat iets anders doen iets anders doen was en hen kon nog altijd slechts één pad volgen in het ruimte-tijd continuüm (Andromeda werkte aan multi-universale manifestatie, maar de uitrol liet nog enkele decennia op zich wachten). Vrijheid was een ontroerende illusie geweest op Planeet 3 in Q3 en Q4 van Millennium II. Toch bleef, ook in het IIIIe, de waarom-vraag even hardnekkig als kanker. (Het bleek neuro-chirurgisch onmogelijk om de waarom-functie uit te schakelen zonder het bewustzijn aan te tasten.)
S*// manoeuvreerde zich in een zithouding en nam een paarse inspiratie-pil in, plus twee roze anti-vervelingpillen, met een exact afgemeten hoeveelheid water. Hen communiceerde kort met Hash Tag op planeet Gaugoi, maar veel verder dan het uitwisselen van wat algemeenheden (er was een meteorietstorm op komst; op Gaugoi droeg men nog kleren, weliswaar van lotax, maar toch, op die planeet hadden lichamen zich nog niet volledig geadapteerd aan de omgeving), en ging verder met componeren.
Wat wil ik uitdrukken? Ook al zo'n vraag die zich, als een puist op een puberhuid, te pas en te onpas manifesteerde. S*// lachte om de zinloosheid van de vraag, maar verspeelde daarmee 50 humorpunten. Hen dwong hen voorhoofd in een frons en riep een historische voorstelling op die hen weemoedig maakte: een 'baby' die zich 'voedde' aan de 'borst' van een 'moeder'.
Niets kon onmogelijk het antwoord zijn.
Een componist die niets wilde uitdrukken was dood zonder het te weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn