22. Tenure
Tineke Altena zat achter een groot wit vel papier in haar opmerkelijk kleine kantoortje op de gezaghebbende faculteit van de gezaghebbende Uni. Vandaag had ze zich tot taak gesteld een berekening van een promovenda na te rekenen. In plaats van de berekening van de promovenda als uitgangspunt te nemen, ging ze proberen de berekening zelf te maken, from scratch. Zien of ze bij hetzelfde uitkwam.
Spelend met haar vulpotlood keek ze uit het raam. Het was schitterend weer, de lente leek nu echt in volle uitbundigheid en definitief, dat ook vooral, losgebarsten. Ze had al vroeg vanochtend gestemd, tot haar eigen verbazing toch nog op een ongebruikelijke kandidaat, maar wie haar daarnaar vroeg, zoals collega Sinneman vanochtend, kreeg geen antwoord. Er waren dingen die mensen niets aangingen, meende Tineke Altena. Wanneer je voor het laatst gehuild had. Wat je zoal deed. Hoe vaak je achter elkaar klaar kon komen.
Prrong deed haar telefoon. Prrrong betekende dat ze een match had op Tenure, de dating app voor hoogleraren. Tineke keek niet meteen, daar voelde ze zich te goed voor. Bovendien had ze wel wat anders aan haar hoofd. Tuurlijk, ze kon dat ding uitzetten, ze kon die app verwijderen (dat had ze ook al dikwijls gedaan), maar een mens mocht zichzelf een guilty pleasure veroorloven vond Tineke, en dit was er zo een.
Howard heette hij, hoogleraar deeltjesfysica in Sydney, misschien had ze hem ooit op een congres gezien.
Dear Émilie du Châtelet (aldus Tineke's alter ego), I'm in your town tonight, would you show me around on my expenses? Anything goes. And please tell me more about string theory.
Ah, een kenner, dacht Tineke, maar ze wist nog niet zeker of ze voldoende zin had om deze Aussie op bestelling zijn zin te geven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn