17. Akten




Als manvormig aanhangsel van de vorige spreekster geloof ik niet dat ik het voorafgaande onbesproken kan laten... Tineke en Becky, de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven, afgezien van mijn moeder, die knetterdement is... Leefde mijn vader nog maar. Die had wel raad geweten met de onderhavige problematiek. Die had een keer hard op tafel geslagen, met zijn besproette, beaderde vuist, met de zegelring die ik niet mocht erven, en had geroepen: is het nu eindelijk afgelopen met die flauwekul? Gaan jullie je eindelijk eens als volwassenen gedragen? Jullie maken mij, jezelf en de familie te schande! Enzovoorts enzoverder tot in de eeuwigheid amen. Die man was geboren voor de woedeuitbarsting, alsof hij het stoïcijnse arbeidsethos dat, vroeger althans, met het notariaat werd geassocieerd, wilde wreken. Ik zal eerlijk zijn. Ik ben altijd gefrustreerd geweest, en nog, dat ik zijn praktijk niet mocht overnemen. Dat wil zeggen, ik mocht Ferwerda Notarissen wel overnemen, maar dan alleen met de bepaling dat hij tot zijn laatste ademstoot zich met mijn akten zou bemoeien, en daar had ik geen in trek in. Dus de zaak is roemloos overgedaan aan een club die geen enkele goodwill verdiende... De liefde? Daar heb je gelijk aan Frank, daarvoor zijn we hier. En terecht... De veerkracht van een relatie... Ik huldig Montaignes opvatting dat het huwelijk vriendschap is, met de toevoeging, 'hartstocht bewaar je maar voor je maîtresse'.  Het punt is: ik heb al een vriend. Die zal hier ongenoemd blijven, om de zaak niet verder te compliceren. Maar ik had nog plaats voor wat hartstocht. Waarom leven? Om geld te scheppen en bezittingen te vergaren of om te voelen. (Mijn cursief.) Frank, jij (idem) weet toch zeker wel wat ik bedoel? Het leven is wel meer dan een mechanische opeenvolging van bloedeloze productie- en consumptiemomenten, gelardeerd met hier en daar een leuke voetbalwedstrijd; en het huwelijk al helemaal niet. Het moet omhoog en omlaag, crashen en weer opstaan, liefst vlak na elkaar, knokken en elkaar in de armen vallen. De zweep erover en dan weer strelen, zoiets. Of omgekeerd. Roman?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn