19. Toontje
Wie, vroeg Frank, terwijl hij opstond, en de thermoskan koffie omhoog hield.
Franks stem. Een Limburgs accent (wat deden al die Limburgers hier plotseling?), zacht, zalvend, bezwerend. De stem van een goeroe (met boterzachte g).
I don't drink coffee, bitste Becky. You have fresh ginger tea?
Nee.... wel rooibos... (De Limburgers hadden hun gutteraal in hun r verstopt. Hoe kon je in godesnaam iemand serieus nemen die zo sprak?)
Fresh rooibos?
Eh, ik weet niet hoe vers hij is hè?
I'll give it a try.
Dat is bijzonder welwillend van je, Becky... Roman?
Glaasje water graag... Mag ik vragen hoe lang dit gaat duren, dokter Frank? Ik heb om tien uur een afspraak met een zakenpartner.
Abuse is wel wat more important dan die zaken van jou, Roman.
Hou je sexy smoel.
Rustig aan, jongens, laten we het leuk houden hè?... Roman – wat je vraag betreft: dat verschilt. Het hangt af van jullie eigen inbreng... Tineke, Jan Jaap, zal ik jullie nog wat bijschenken? O, ik zie dat jij nog hebt.
Inderdaad, Frank... Dank je. Ferwerda keek als een gekooid dier om zich heen. Hij werd bijna onpasselijk van dat softe, begripvolle, alles is zogenaamd bespreekbaar-toontje, dat toch ook iets badinerends had, alsof hij schoolkinderen toesprak. Ja, het paste in de voortschrijdende infantilisering... Hij moest hier zo snel mogelijk weg, uit deze kinderkamer, maar hij had geen excuus. Hij kon niet akkoord gaan met therapie op maandagochtend en vervolgens zich uit de voeten maken. Dat was niet fair ten opzichte van Tineke, en fairness voor alles.
Die zag er trouwens ravissant uit vandaag, in haar bloemige broekpak, dat hij al lang niet meer had gezien. Als hij het al ooit had gezien.
Lekker dank je. Tineke wilde graag nog wat koffie van Frank.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn