Mijn gesprekspartner sinds 1983 was
gisteravond op de tizie als sideman van
Krupa and the Genes. Hij kwam veelvuldig in beeld. De close ups waren genadeloos. Nooit eerder werd volgens mij zozeer ingezoomd op de moedervlek in de snorzone. 'Hé, daar heb je Jappe!' riep mijn vierjarige. 'En hij speelt blokfluit!' Wij vonden het allemaal prachtig en het groovede de pan uit. Maar dat gold dus niet voor alle tiziërs gisteravond, zo bleek. Een van de bandleden had de twitterfeed van het programma doorgestuurd. Er ging een wereld voor me open. 'Na een drukke dag deze pokkeherrie aanhoren trek ik niet. Zap' twitterde Wendy Duma. 'Is dit muziek?' (Jan van Droffelaar). 'Jazz. Ik HAAT het'. (®onald) 'Muziek waar je hoofdpijn zeker niet minder van wordt' (Claudia Emmen). 'Kan iemand die toeter afpakken? Dank u' (J van Dijk). 'Godvergeten bagger' (Eric van de Rijdt). 'Ppff, 't is voorbij. Niet te doen.' (Claudia van Straaten). En bij de afkondiging: 'Krupa and the Genes 4 februari in de Verkadefabriek in Den Bosch... is dat een uitnodiging – of toch een waarschuwing?'
Het blote bestaan van jazzhaters lijkt me iets om te koesteren als jazzmuzikant. Dan weet je in elk geval dat zij die zeggen van je te houden, even vooropgesteld dat die er zijn, ook echt van je houden, en niet alleen maar aardig proberen te zijn – waar overigens ook weinig mis mee is, maar dat terzijde.
