Singularité Française

Interessante geluiden uit Frankrijk in het kader van de #metoo-discussie. Catherine Deneuve c.s. schrijven in Le Monde dat de wereldwijde campagne tegen vermeend seksistische mannen een nieuw puritanisme inluidt, waartegen zij zich verzetten, niet alleen omdat deze overtrokken is, maar ook de vrijheid van meningsuiting bedreigt. Als man kun je het hiermee moeilijk oneens zijn. Maar een vrouw die op de barricaden van het feminisme staat, schreeuwt onmiddellijk moord en brand, want wordt hiermee niet het leed vrouwen aangedaan gebagatelliseerd en zelfs gelegitimiseerd? Leed is subjectief. Misschien flauw, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er een verband bestaat tussen de manier waarop Deneuve in het leven staat en haar coulante opstelling ten opzichte van mannen die zich aan haar opdringen, net zoals Caroline de Haas' extremisme ongetwijfeld te maken heeft met haar levensstijl en ervaringen met varkens, herstel mannen. Vlak jaloezie niet uit; jaloezie speelt ongetwijfeld een rol in deze discussie maar daarop wijzen is taboe. Bestaat er zoiets als een singularité Française wat betreft de omgang tussen man en vrouw, die het midden houdt tussen het, gechargeerd gezegd, frigide noorden van Europa en het hete zuiden? Misschien, maar daar heb ik dan weinig van gemerkt die weken dat ik in Parijs zat in mijn schrijfkamertje. Op straat was ik als man even onzichtbaar als in Amsterdam. Geen vrouw die mijn blik retourneerde, laat staan uit eigen beweging contact legde – uit sletvrees of uit desinteresse, dat is de vraag. Mij is verteld dat een Parisienne die de 'bonjour' van een man op straat beantwoordt, daarmee te kennen geeft wel in te zijn voor meer. Dat is in Amsterdam geloof ik niet zo. Ik heb het niet getest. De enige plek waar in mijn ervaring trouwens behoorlijk geflirt wordt op straat en elders is New York.