 |
| Ai Wei Wei at Venice Biennale 2013 |
Ik heb in mijn smsjes teruggekeken: acht keer hebben F. en ik getracht een afspraak te maken, maar het lukt niet. Sinds oktober 2017 zijn we elkaar aan het polsen, en niet alleen dat, hebben we hele en halve afspraken gemaakt en die weer verschoven en vervolgens afgezegd. Je gaat je, ik ga me, afvragen hoe graag ik die afspraak wil laten doorgaan, en ik vermoed dat hetzelfde opgaat voor F. Er zijn afspraken waarvan je vindt dat die gemaakt moeten worden, maar die je ook graag ziet sneuvelen. Ik heb het niet over afspraken met de belastingvrouw, systeem-therapeut of begrafenisondernemer. Ik heb het over sociale afspraken. Nu moet ik hieraan toevoegen dat F. de reputatie heeft geen besluiten te kunnen nemen, en ik kan zelf ook behoorlijk besluiteloos zijn, dus dat helpt allemaal niet, maar ik heb goede hoop dat we elkaar toch nog eens te spreken krijgen, ergens, ooit. Voor een telefonische afspraak hoeven minder hobbels worden genomen, en ik heb F. ook om die reden op een gegeven moment opgebeld, maar toen begon hij toch vrij snel weer over een face to face, sit down, what have you achtige meeting, omdat dat toch veel beter werkt, en ja, daarvoor moeten offers worden gebracht en afstanden overbrugd, en daar wringt de schoen. Es muss sein is een uitspraak waar ik wel eens aan denk, als het zo uitkomt, en als ik die op onze situatie toepas, dan moet de afspraak wel moeilijk zijn, en wellicht onmogelijk. Daaruit zouden F. en ik onze conclusies kunnen trekken, maar zover is het nog niet. We geven elkaar nog een kans. Ik heb geen enkele reden om de weg tot de afspraak definitief af te snijden. Een ding is zeker: het is heden ten dage in het huidige tijdsgewricht van deze tijd wellicht iets te makkelijk geworden om een voorstel tot een afspraak te doen – en dat voorstel weer in te trekken – waardoor de afspraak an sich behoorlijk aan waarde heeft ingeboet.
