Verstopt

Sarah Sitkin

De televisie van de bovenbuurman staat nogal hard. Ik weet hoe gehorig onze vooroorlogse woning is, telefoongesprekken die hij voert met zijn kinderen kan ik vrijwel woordelijk verstaan, en ik hoor hem helaas ook 's nachts vaak rommelen door zijn appartement, maar het is nieuw voor mij om al om 9.30 's ochtends te worden vergast op het Duitse televisiejournaal. Toen het commentaar bij een voetbalwedstrijd doorkwam, plus het geschreeuw van fans, zo luid dat ik niet meer kon nadenken, zei ik tegen lieftallige: 'Misschien moet ik met een bezem tegen het plafond kloppen, dat doet hij ook altijd als hij genoeg heeft van mijn pianospel.'
'Waarom bel je hem niet op?'
Ik bel. Boven gaat de telefoon een paar keer over. 'Jaaa?' antwoordt hij eindelijk, boven de televisie uit.
'Met Viktor, hoe gaat het?'
'Goed en met jou? Ik zie je nooit meer op straat.'
'Ik zie jou ook nooit. We lopen elkaar mis... Zeg, die televisie van jou...'
'Ja?'
'...staat nogal hard.'
'WAT?' Het lijkt alsof hij hem harder heeft gezet om mij te tarten.
'Je televisie staat nogal hard!'
'O ja, dat komt, mijn oren zitten verstopt... Zeg nog eens wat?'
'HALLO?'
'Ja, aan de andere kant ook.'
'Dan moet je ze uit laten spuiten.'
'Ik heb het met warm water geprobeerd maar misschien moet ik inderdaad even bij de dokter langs.'
'Zou ik maar doen,' zeg ik, brave huisartsen-zoon die ik ben, wetende dat hij niet dol is op witte jassen.
'Ik zet de televisie wel wat zachter.'
'Graag.'
Even later gaat de televisie helemaal uit. Een heerlijkheid.
We mogen van geluk spreken dat er geen gezin boven ons woont met kleine kinderen, zoals wij.