 |
| Antonio Romero, Lactose #1 |
Mijn Grote Amerikaanse Vriend komt niet naar Amsterdam, zoals beloofd. Pity. Hij was uitgenodigd voor een conferentie in Europa, ik geloof zelfs in Leiden, en zou dan mij en onze gemeenschappelijke Amerikaanse vriendin in Amsterdam bezoeken, maar hij had er uiteindelijk toch geen zin in.
Reden?
'I'm feeling a bit down,' emailde hij.
Ik dacht: down? Wacht eens even, dat ben ik ook! Ik was me er zelf niet zo van bewust maar ik schijn aan een winterdepressie te lijden. Of laat ik het zo zeggen: in de winter zijn de kuiltjes in mijn gemoed, de dalen in de grafiek, iets dieper dan in andere seizoenen, en dat kan inderdaad zomaar met de verminderde hoeveelheid zonlicht en het alsmaar binnen blijven te maken hebben. (Mijn pogingen suikervrij de dag door te komen helpen ook niet). Mijn stemming schommelt wel vaker, maar ik weet zeker dat ik depressief ben als zelfs de oudste beweging der wereld mij koud laat.
'Wow! I'm also (dare I say) depressed!' emailde de Amerikaanse Vriendin in Amsterdam.
'I'm sorry to hear that both of you are depressed too,' reageerde de Grote Amerikaanse Vriend. 'Let's do a three way skype soon.'
Opeens zag ik in een wereld voor me waarin iedereen depressief was. Althans, iedereen in het koude, oude noorden. De mensen in het warme arme zuiden hadden nergens last van.
