 |
| Miró: Le marteau sans maître |
Al weken wil ik naar de film maar ik kan niet kiezen, omdat er teveel films zijn met vier sterren. Liefst wil ik mijn bioscoopbezoek beperken tot het bijwonen van vijfsterren-films, omdat ik wel wat beters te doen heb (dichten op zakdoeken bijvoorbeeld), maar vijfsterren-films zijn schaars, en, laten we wel wezen, behoren dat ook te zijn. Dus was ik blij verrast te horen van Nieuwe Vriend P., met wie ik had besloten om 'weer eens' naar de film te proberen te gaan, dat hij er een had gevonden. Niet de Churchill-biopic, helaas, die hoog op mijn lijstje stond, en evenmin
Le Redoutable, de nieuwe van Michel Hazanavicius (een naam bijna zo mooi als Houellebecq), wiens
L'Artiste destijds zeker vijfsterren waard was (wat redoutable betekent heb ik moeten opzoeken; mocht de lezer ook geïnteresseerd zijn in de betekenis van dat woord, dan raad ik haar aan dit
ook te doen.) De vijfsterren-film die Nieuwe Vriend P. uit zijn mouw schudde heette
You were never really here. Of ik de trailer nog wilde zien. Nee, de informatie vijf sterren, het vage vermoeden dat een goede acteur erin speelde, plus de prikkelende titel was mij genoeg. Aangekomen bij Rialto (nog een goed teken), zagen we het affiche hangen. Dat zag er nogal cliché uit en was voorzien van ronkende aanbevelingen van kranten die in niet zo'n hoog aanzien staan. Een bekende in de foyer vroeg naar welke film ik ging, en ik merkte dat ik me inmiddels schaamde voor mijn keuze. De film was gewelddadig, dus in die zin hadden we een geslaagde avond (het geweld werd toegebracht met een hamer). Het verhaal was cryptisch maar dun, de dialogen waren spaarzaam maar infantiel, en Joaquin Phoenix' zogenaamd verknipte personage liet me koud. Dus waar komen al die sterren vandaan? Is de vrouwelijke regisseur voor haar gewelddadigheid wellicht p o s i t i e f gediscrimineerd?
