Toen de snotkraan weer eens openstond bij lieftallige, dacht ik, niet voor het eerst, die heeft een zakdoek nodig, maar ik besloot er een project van te maken door er een versje op te laten borduren door mijn moeder.
Het leven is op zichzelf niet zo ingewikkeld, maar we maken het ingewikkeld.
Met het kopen van de zakdoek, 3 à €0,99 (Zeeman), en componeren van het versje (vier zoetsappige regeltjes) was ik gauw genoeg klaar, maar toen ik mijn moeder vroeg of ze misschien trek had in wat handarbeid, zei ze: 'Dat is zo'n gedoe jôh, je kunt beter naar zo'n website gaan, kun je het zo laten borduren.' 'Maar het is,' wierp ik tegen, 'toch veel, eh, mooier als jij het doet, als gemeenschappelijk project zeg maar? En er zit geen haast achter.' Uiteindelijk ging ze overstag, hoewel ze naar eigen zeggen niet goed kan borduren (niet zo goed als haar moeder in elk geval), en de stof die ik haar had gegeven maakte het niet makkelijker. Enige weken later meldde ze niet zonder trots dat het af was. Ik bekeek het resultaat. Het was van een wonderbaarlijke schoonheid. Er was alleen een probleem: het versje was onleesbaar. Toen ging ik toch nog het internet op en bestelde voor een veelvoud van €0,99 twee machinaal geborduurde, kanten zakdoekjes: één voor de snotteraar – 'Grappig,' vond ze – en één voor mijn moeder; het versje was met enige goede wil ook op haar van toepassing.
'Dank voor je cadeau,' smste de laatste bij ontvangst, 'maar ik vond die van mij mooier.'
Toen ik de door mijn moeder gemaakte zakdoek aan lieftallige liet zien, bleek deze het weer eens roerend met haar eens te zijn. 'De stof voelt ook veel fijner.'
Leesbaarheid is een overschatte kwaliteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn