Lifter

Tenzij ze een bomgordel dragen, neem ik alle lifters mee. Dat is een principe van me dat nog stamt uit mijn eigen lifterstijd. Dus nadat ik gisteren koffie had gedronken bij een tankstation langs de A1 op weg naar Twente en er opeens een sprietige jongen voor mijn neus stond met een smoezelig T-shirt aan waarop slordig met viltstift HAMBURG was gekalkt, opende ik mijn raampje en zei: 'Ik kan je tot Almelo meenemen.'
Almelo zei hem niks, maar hij wilde wel mee.
Toch nog even schrikken toen hij de achterklep op eigen initiatief opende en zijn bomgordel, ik bedoel zijn rugzak, erin detoneerde, herstel deponeerde, en naast me plaatsnam. Filip heette hij en hij was scholier en hij kwam uit een Pools plaatsje op de grens met Rusland, legde hij uit in Engels met een zwaar accent. Amsterdam had hij erg druk gevonden. Het had hem vijf uur op de liftplek langs de A2 gekost om er vandaan te komen.
'Waar heb je geslapen?' vroeg ik.
'Buiten,' zei hij. 'Ik werd om 6 uur gewekt door een politieman, maar die was heel aardig.'
Het was een tijdje stil in de auto. Ik dacht na over de vrijheid die je hebt als je je door niemand iets in de weg laat leggen. Toen vroeg ik, om iets te vragen te hebben: 'Wat vind je van Rusland?'
'Het mooie is dat je daar nog voor minder dan een euro een pakje sigaretten kunt krijgen,' antwoordde hij. 'Alleen moet je dan wel eerst een visa aanvragen en dat kost driehonderd euro.'
Ik zette Filip af bij een oprit naar de snelweg. Hij was er heel blij mee, net zoals met het restje koffie dat ik hem had meegegeven. Benieuwd hoever hij komt.