Tafel-obsessie

Toen de glamourbejaarde haar hondje uitliet en ons huis passeerde, koekeloerde ze door de open deur naar binnen en zag in de gang een tafel in onderdelen staan. Ik legde uit dat die tafel was bedoeld voor de vluchtende medemens, maar omdat hij om een of andere reden niet was afgehaald mocht zij hem wat mij betrof ook hebben. Graag zelfs.
GB was niet geïnteresseerd. 'Veel te donker.'
Een dag of twee drie later werd de tafel alsnog afgehaald, voor een vluchtende of anderszins behoeftige medemens. GB kwam opnieuw langs met haar hondje en informeerde naar de tafel.
'Die is er niet meer,' zei ik.
'Wel potverdrie,' zei ze.
'Hoezo? Had je hem toch gehad willen hebben?'
Ze knikte.
Hierop was de Jacht op een Nieuwe Tafel geopend. GB raakte er zelfs door geobsedeerd, zoals ze zelf zei. Ze kon er niet van slapen. Wekenlang vonden we talrijke met breekbare stem ingesproken berichten op de voicemail met verhalen over tafels die zijzelf had willen regelen, of in antwoord op door ons gesuggereerde tafels.
Toen had ze er een gevonden in... Utrecht. De verlossing leek nabij. De Utrechtse tafel werd bezorgd, maar paste bij aankomst in Amsterdam niet door de deur, omdat de poten er niet afkonden. De tafel ging terug naar Utrecht en GB bleef de rechtmatige eigenaar. Daar had ze flink de p in; ze wilde eigenlijk  n i e t s  meer uitgeven aan een nieuwe tafel, totdat de Utrechtse tafel was doorverkocht (en zij haar geld zou terugkrijgen).
Inmiddels was haar obsessie ook mijn obsessie geworden.
Gratis tafels bestaan, maar of ze mooi en goed zijn, is de vraag.
Uiteindelijk vond LT, wie anders, een tafel à €20 binnen een straal van 10 km die aan de vrij stringente esthetische specificaties van GM voldeed. Vanochtend haalde ik hem op. Een half uur later had ik hem bezorgd en gemonteerd in GB's tamelijk volgestouwde flatje. 'Heel goed. Fantastisch. Dit is de perfecte tafel.'
Of het een perfecte tafel was wist ik niet, maar ik was opgelucht dat deze project kon worden afgevinkt.