La Grande Épicerie



Omdat Adriaan van Dis dit heeft aanbevolen in zijn 'Stadsliefde. Scènes in Parijs', fietsen wij en famille, opnieuw met gevaar voor eigen leven, naar La Grande Épicerie in het 6e, waar Van Dis woonde. Hij stelt het in zijn boek voor als de ultieme eetwinkel, waar niet alleen alles verkrijgbaar is, maar ook nog in de beste versie denkbaar (in Frankrijk, en dus de wereld). Met zoveel superlatieven moet het tegenvallen. La Grande Épicerie lijkt nog het meest op de food-afdeling van een Harrod's achtig warenhuis, maar wat ik me van Harrod's kan herinneren was toch echt een paar maten groter en decadenter, en zelfs in een winkel als WholeFoods in New York stond tien jaar geleden bijvoorbeeld iemand speciaal voor jou grote brokken chocola in het gewenste cacao-percentage te hakken uit een moederrots.
Dit neemt niet weg dat LT meteen gaat shoppen. Ik zoek op de meubelafdeling naar een plek waar ik met de peuter die op mijn borst pit aangenaam kan verpozen. 'Hoeveel denk je dat die gouden vogel kost, in die glazen stolp?' vraag ik aan mijn gymnasiast, wijzend op een object van de firma Vitra. Hij denkt vijftig euro. Ik denk driehonderdvijftig. Hij gaat checken. 'Duizend euro,' glimlacht hij.
Iets voor Adriaan van Dis.