Psychologe

Ik zit met mijn peuter op een terrasje aan de koffie en raak in gesprek met de moeder van een peuter aan een belendend tafeltje; de peuters raken ook in gesprek. Ik was eigenlijk van plan me te verdiepen in De Gids, die must read voor literair angehauchten, maar het koffiegesprek gaat dieper dan verwacht (de moeder blijkt psycholoog).
Dan komt een grote man aangelopen met lichtbruine tanden die schots en scheef in zijn mond staan. Hij gaat op de vrije stoel aan mijn tafeltje zitten en speelt met het blauwe GVB-kaartje in zijn handen.
'Gaan jullie naar het strand?' vraagt hij opeens. De psychologe draagt een korte rok en teenslippers, dat heeft hem mogelijk op een idee gebracht. Helemaal niet zo'n rare vraag ook. Aan de andere kant is het wel een rare vraag. Ik sluit niet uit dat als ik ja had geantwoord, hij zou hebben gezegd: 'Mag ik mee?'
'Gaat u naar het strand?' vraagt de psychologe.
'Misschien,' antwoordt de man.
'Ik ga altijd misschien naar het strand,' breng ik naar voren. Waarmee het onderwerp strand lijkt te zijn afgerond.
De psychologe en ik pikken ons gesprek weer op, totdat de man ons opnieuw onderbreekt, nu dwingender, met de vraag: 'Horen jullie bij elkaar?'
Wij schudden van nee.
Hij bekijkt de pschologe nog eens goed en zegt: 'Jij bent anders wel mooi.'