In het geval van Nico en mij vrij letterlijk, want we zijn op zoek naar een plek om te lunchen. Restaurant 1., geliefd om zijn garnalenkroketjes en sexy mondkapje-serveerster, is dicht. Restaurant 2., geliefd om zijn terras aan het water en zijn shakshuka, serveert nu alleen koekjes en andere zoetigheid. 'Wanna try one?' zegt de vriendelijke uitbaatster, die zich heeft opgesteld op het trapje naar het souterrain waar het restaurant zit verstopt.
'We're trying to have lunch,' verontschuldig ik ons.
Bij restaurant 3, geliefd om de alleenstaande oudere ex-avonturierster met de mooie naam Nikè die we er eens uitgebreid spraken maar daarna nooit meer, staat een tafel met het menu erop geplakt, daarachter zit de ober onder een dekentje met zijn telefoon te spelen.
We bestellen focaccia en een croque monsieur. De ober pakt zijn telefoon en belt met de keuken. Ik had natuurlijk van te voren moeten bestellen, via de website enzovoorts, dan hoefden we nu niet te wachten in de gure wind, maar achter de opgang naar een van de kolossale grachtenpanden scheppen we onze eigen schuilplaats. Totdat de bewoner thuiskomt en ons vriendelijk doch beleefd verzoekt opzij te gaan. Daarna mogen we wat hem betreft weer voor zijn deur gaan staan wachten.
O, de solidariteit in tijden van oorlog.
Met de lunch in een papieren tas kuieren we terug.
Placemats, couverts en met kraanwater gevulde kristallen wijnglazen placeer ik op N.'s bureau. Het restaurant moet je erbij denken.
We kakelen genoeglijk, vroeg of laat gaat het over Biden-Trump, niet omdat die mensen zo interessant of zelfs maar belangrijk zijn (dat laatste is een stokpaard van me), maar omdat we zoveel over ze te weten krijgen.
'Die Biden heeft zijn eerste vrouw verloren in een auto-ongeluk. Van de drie kinderen die ook in de auto zaten overleed er een. De andere twee raakten zwaar gewond. Een van die overlevende kinderen is op zijn 46ste gestorven aan kanker.'
Enzoverder, enzovoorts tot in eeuwigheid amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn