Mijn armoedehart maakt een vreugdesprong als ik dankzij mijn Stadspas voor €1, - , per persoon nochtans, incheck bij het De Mirandabad met de kinderen.
Heb ik me ooit geschaamd voor mijn armoede? Heb ik me ooit voor wat dan ook geschaamd?
Jazeker, ik geloof dat ik mij schaam voor mijn domheid.
Terug naar het zwembad waar het dankzij de verplichte reservering 'lekker rustig' is. Hoewel, in de zwemzaal staat een enorme opgeblazen worst opgesteld met een zwembadmedewerker ernaast die de worst natspuit opdat je er prettig in de lengte overheen glijden kunt. Een andere zwembadmedewerker bedient de geluidsinstallatie, waaruit zeer luid kinderen voor kinderen bonkt. De akoestiek in de zwemzaal is niet die in het Concertgebouw. De medegebrachte roman uitlezen terwijl de kinderen zwemmen zal (weer) niet lukken.
Nietsvermoedend loop ik langs de worst, intern hoofdschuddend en het ding verfoeiend, waarom moet kinderpret tegenwoordig zo luidruchtig zijn?, enzovoorts, totdat de zwembadmedewerker haar – koude – spuit ineens op mijn lijf richt.
Kan ze gedachten lezen?
Er zit niets anders op dan met een pokergezicht een fikse aanloop nemen en mij op de worst storten. Ik kom een heel eind.
Snel Naar De Bel heet deze attractie maar er is geen bel. Wel is er een badje aan het eind, waarin de buikschuiver geacht wordt een zachte landing te maken.
De kinderen joelen. Ze willen nu ook. Meteen staat er een rij.
Het roetsjen doet me goed. Alle vooruitgang is vooruitgang, de rest is stilstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn