Attenborough



Zoonlief wil met alle geweld met mij de documentaire over David Attenborough zien. Ik weet niet waar hij het over heeft. Ik weet wie David Attenborough is, Sir David enzovoorts, ik ken zijn werk, how could I not, maar van een documentaire weet ik nix.
Die avond zitten we gezellig onder een dekentje naar de Netflix-produktie A Life On Our Planet te kijken, waarin Attenborough vertelt dat hij 93 jaar is – hij ziet er dan ook een stuk ouder uit dan mijn vader van 91 – en dat hij een geweldig leven als natuurfilmer en -onderzoeker achter de rug heeft. Gefeliciteerd, denk je als kijker. Gefeliciteerd met je leven. Als je die vroege Attenborough ziet, denk je: Freek Vonk, maar dan anders. Meer Sir.
Attenborough heeft slecht nieuws: het gaat niet goed met onze planeet. Als we niets doen, dat wil zeggen: als we fossiele brandstoffen blijven gebruiken en bomen blijven kappen (naar het schijnt 15 miljard – sic – per jaar) dan gaat mijn zoon geen 93 jaar oud worden, vermoedelijk niet zoals Attenborough, of laat ik het zo zeggen, omringd door een stuk minder biodiversiteit dan hij.
Attenborough zou Attenborough niet zijn (ik probeer zijn naam zo veel mogelijk in dit stukje te stoppen want straks is hij er niet meer, ook Attenborough heeft denkelijk het eeuwige leven niet), als hij niet bij de pakken neerzat en ook een oplossing had voor ons, de achterblijvers. En die oplossing komt me bekend voor: duurzame energie, minder landbouw en een stop op de bevolkingsgroei. Dan hebben wij, kijkers, nog een kleine kans op overleving.
Hoe dit moois allemaal te bereiken: dat mogen wij uitzoeken. Succes daarmee. Attenborough laat nog wat schetsen zien, futuristische schetsen, maar de praktische invulling is aan ons.
Mijn zoon zit te genieten. Wat is dit voor genot? Is hij een maso, net zoals zijn vader? Gaat het om Attenborroughs heerlijke oxbridge Engels?
Neen. Deels is zijn plezier te verklaren uit de magnifieke beelden die Attenborough laat zien. Niet die van dode koraalriffen en zich naar beneden stortende walrussen (die foto's zouden verplicht op dashboards van energieslurpende auto's moeten worden geplakt), maar die van dansende paradijsvogels en hun neus poetsende ottertjes.
Er komt nog iets anders bij: klimaatdoemdenken is óók een complottheorie. Heerlijk om deel uit te maken van de groep die 'het' snapt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn