 |
| K.V.N. Steampunk |
Om ouderen hangt een zeker patina, een laagje van lievigheid, van zachtheid, van mildheid, tenminste, zolang er geen dementie of Alzheimer in het spel is, maar wat ik gister meemaakte in de lobby van het woonzorgcentrum had ik nog niet eerder meegemaakt: twee dames op leeftijd die gehakt van elkaar maakten. Althans, dat probeerden ze. De setting: dame 1, lekker doorrookt gezicht en dito stem, gezeten op een fijne stoel, met haar pakje sigaretten in de aanslag, benen over elkaar, die tegen mij haar levensverhaal in tien zinnen uit de doeken deed: 'Ik heb er geen zin meer in hoor, op mijn kamer te zitten... Mijn dochter is 41 jaar. Die is mijn man te lijf gegaan met een mes. Ze heeft anderhalf jaar moeten zitten. Mijn man is overleden aan een hartaanval. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Ik ben veertig jaar cassière geweest...'
Terwijl ik dit verhaal tot me probeer te laten doordringen, komt dame 2, aanzetten, 'hooggrijs', zuinig mondje, ze zet muizenstapjes achter haar rollator, is op weg naar de stoel naast Dame 1, maar ze rijdt haar rollator tegen de voet van dame 1, die hierop uitroept: 'Hé, kijk eens uit waar je rijdt, godverdomme.'
'Jij moet je been intrekken, dan kan ik er langs.'
'Nee, jij moet beter uitkijken waar je gaat. Kutwijf.'
'Goochem.'
'Kutwijf.'
Ad infinitum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn