Verkeerde aannames

Ed & Nancy Kienholz: The Hoerengracht

Ik zit met mijn raadsman romantisch te dineren in een restaurant als er drie, vijf, zeven klerenkasten binnendruppelen, kaalgeschoren, in vrijetijdskleding, die, na elkaar te hebben gebearhugd, gehighfived en gefistbumpt plaatsnemen aan de grote tafel naast ons.
Het bedrijfsuitje van de sportschool denk je. Van de boksschool. Van de Noord-Nederlandse Bodyguard Federatie. Maar navraag leert: jeugdvrienden uit de Bijlmer. Ondernemers.
Wat voor ondernemers?
'Sportartikelen. Zaak op de Cuyp... en hij daar, die heb een heel blok op de kade.'
Welke kade?
'Ruysdael.'
Met die raampjes?
'Met die raampjes, ja.' Brede lach. Tegen zijn vrienden: 'Een kenner.'
Die raampjes zijn van hem?
'De hele panden.'
Ik vertel naar waarheid dat ik op die kade eens een kennis had wonen en dat ik daar dus wel eens moest zijn om die kennis op te zoeken. Wat ik er niet bij vertel is dat ik die kennis opzocht om door hem gemasseerd te worden.
'En dan moet je dus langs die raampjes om op de bovenverdieping te komen,' vult mijn raadsman behulpzaam aan.
Brede glimlach op het gezicht van de klerenkast. 'Ik zag mijn oom een keer rondlopen op de Wallen, die zwaaide tegen iedereen links en rechts achter de ramen. Hij kende ze allemaal.'
De klerenkasten gaan eerder weg dan wij. Hun avond is pas net begonnen, vermoedelijk. Of ze gaan vroeg op huis aan, dat kan ook.