Wilson



Ik vroeg aan K. hoe het met Wilson ging. 'Goed,' zei hij, 'maar hij blijkt geen dominant type te zijn. Dat is een probleem, want Harding is ook geen dominant type.  Er is geen rollenpatroon. Ze weten niet wat ze met elkaar aanmoeten.'
Wilson, weet ik, kwam in de plaats van Taft, die recent overleed. Dat was een drama. Niet alleen voor de kinderen. Ook K. had er tranen bij geplengd. Om Harding te laten wennen aan de dood van Taft, werd het lijk een tijdje bij hem neergelegd. Dat hielp in het rouwproces.
Van die 'lijk-gewenning' heb ik foto's gezien.
Wat ik me herinner is dat D., K.'s voortvarende geliefde, stad en land afreisde om een nieuwe partner voor Harding te vinden – in Großstad A. bleek er geen te zijn. In Hilversum vond ze er uiteindelijk een die karakterologisch, emotioneel en qua denkbeelden bij Harding zou passen: Wilson.
Ik heb niet aan Wilson mogen snuffelen, Wilson werd meteen bij Harding gebracht. Ik had Wilson wel even willen bekijken, een praatje maken misschien. Dat was aardig geweest. Maar ik kreeg de kans niet. Mijn mening ter zake werd niet gevraagd. Er stonden belangrijkere zaken op het programma.
Misschien dat Wilson zich vroeg of laat toch nog als een dominant type ontpopt. Dan valt het niet te hopen dat Harding tezelfdertijd ook dominant wordt, anders wordt het een bloedbad.