Bij de boekpresentatie van Hannes Wallrafen's De blinde fotograaf, gisteren, in de broeikas van AtlasContact, sprak ik een studente die uitgeverij studeerde. Een mooie studie. Aan de Frederik Muller Academie? vroeg ik. Nee, gewoon aan de UvA. Van de Frederik Muller Academie had ze nog nooit gehoord.
Wat leer je daar zoal?
Nou, bijvoorbeeld omgaan met lastige auteurs, dus, pretoogde ze.
Hoe ga je met lastige auteurs om?
Je moet bepaalde methodes gebruiken om gedaan te krijgen wat jij wilt.
Dat lijkt me bij alle mensen verstandig, om bepaalde methodes te gebruiken om gedaan te krijgen wat je wilt, maar ik kan me zo voorstellen dat je bij lastige auteurs nog wat extra wapens in moet zetten.
Een van de manieren, vervolgde ze, is om het tegenovergestelde van wat je wilt voor te stellen aan de auteur. Ze liet een tactische pauze vallen. Dan doet hij of zij uiteindelijk toch wat je wilt.
O, dus als je wilt dat je auteur een groene trui aantrekt moet je suggereren om een blauwe trui aan te trekken. Dan begint hij te stijgeren: een blauwe trui, ben je belazerd, daar begin ik niet aan, een blauwe trui dat is bezopen, wie denk je wel niet dat je voor je hebt, enzovoorts, enzoverder tot in eeuwigheid amen, en het eind van het liedje is dus dat hij een groene trui aantrekt. Laat dat nu net de bedoeling zijn geweest. Reverse psychology heet dat geloof ik, maar die term gebruikte het meisje niet.
Ik vroeg me af of ik een lastige auteur was, hoe vaak mijn uitgever deze methode op mij had toegepast en wat Frederik Muller hiervan had gevonden.
