Het eerste tastbare bewijs dat Nederland ook in 2018 in het algemeen, en Amsterdam in het bijzonder een democratie wil zijn, is dat er een betonnen bak wordt neer geplant op de stoep, een betonnen bak die een standaard blijkt te zijn voor een enorm billboard waarop de diverse partijen en hun kandidaten zich mogen/kunnen afficheren in het kader van de campagne voor de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen.
Zoom even in, als je wilt, en kijk mee.
Mijn oog viel het eerst op Iwan Leeuwin, voor een 'menswaardig Amsterdam'. Een mooie foto van een sympathiek ogend figuur, en een nobel streven.
Voordat ik kon overpeinzen wat Leeuwin met een menswaardig Amsterdam zou kunnen bedoelen, en hoe dat te bereiken, werd ik afgeleid door zijn buurman links, Forum voor Democratie. Ik denk niet dat de campagnemakers van FvD heel lang over de slogan hebben nagedacht, en ook niet over de combinatie van die slogan en de twee kandidaten, maar misschien ben ik pervers (nee: ik ben z e k e r pervers, maar ik ben, denkelijk, de enige niet).
Vervolgens trok mijn linkeroog naar de Partij tegen Scooters, waar ik me onmiddellijk bij aan zou willen sluiten, maar mijn rechteroog traande bij de mevrouw op de scootmobiel. Een dilemma.
Ik moest al gauw verder, niet met mijn zondagse wandeling, die ik voor de wil tot democratie onderbroken had, maar met mijn partijen en kandidaten-scan. Steve Brown? Was dat niet die ...? En sinds wanneer kan er geen lachje meer af bij Steve Brown?
Het werd tijd op de partijen te focussen die mijn belangen behartigen, zoals 50 Plus, de Partij van de Ouderen – wat is er met de Partij voor de Ouderen gebeurd? – maar ik wil niet oud zijn. Niemand wil oud zijn. Dus wordt het dit jaar maar weer de Basisinkomenpartij. Het ware aardig geweest, en goed voor de zaak, als Rutger Bregman zich kandidaat had gesteld, maar een mens kan niet alles hebben, in dit tijdsgewrocht.
