 |
| Churchill's laatste schilderij |
Gary Oldman als Winston Churchill is even wennen, mij zat het beeld van de historische Churchill eventjes in de weg, maar misschien komt Oldmans portret dichter in de buurt van hoe hij was. Enorme, papperige onderkin, bijna ziekelijk bleke huid en pretoogjes. Niet voor niets luidde zijn koosnaam Pig, althans volgens de film 'Darkest Hour'. Het vervelende van historische drama's is dat je na afloop wilt weten hoe het precies zat. Maar naar ik heb begrepen is Oldman's personage vrij accuraat, dat vinden zelfs zijn kleinkinderen die WSC nog hebben meegemaakt. Ze maakten wel bezwaar tegen de cruciale, sentimentele metro-scene – Churchill reist één stop met de underground om de stemming onder het volk te peilen, waarbij een zwarte Londenaar zijn Macaulay-quote over Horatius afmaakt. 'Preposterous,' zei zijn kleinzoon. Fijn woord. Net zoals 'rebarbative', als in 'drunkenly rebarbative, oftewel prikkelbaar en aangeschoten, over een van WSC's stemmingen, een woord dat ik in deze recensie tegenkwam.
Darkest Hour laat zien dat regeren destijds en misschien wel nog steeds voor een groot deel dicteren is, spelen met woorden in brieven, telegrammen en, vooral natuurlijk: speeches. Dicteren doet WSC aan zijn secretaresse Layton, die, als hij een keer de draad kwijt is midden in de nacht in zijn ondergrondse bunker, zegt: 'You can put words together like no other'. Churchill als schrijver met macht, als filosoof-koning, is een interessant maar misschien ook preposterous idee, hoewel hij nog altijd geldt (dacht ik) als de meest geciteerde politicus, die tevens het grootste oeuvre heeft nagelaten.
Toen hij Hitler, 'that man', in de film uitfoeterde voor 'housepainter!' dacht ik: maar dat ben jezelf toch ook? Twee gemankeerde zondagsschilders. De betere van de twee won.
