20. Verkiezingen

Jim schatje what on earth are you doing here, we're all waiting for you! Jimbo zat met zijn benen wijd, een enorme draadloze koptelefoon over zijn lange krullerige haar, naar een schermpje te turen. Ik werk aan mijn spreekbeurt over de Nederlandse advocatuur. Ik fop je maar mama. Ik zit dat stuk van Baudet over Houellebecq te lezen; het is iets langer dan ik dacht. Het begon aardig, als een soort werkstuk voor school, maar tegen het eind ontspoort hij, als hij al te krampachtig zijn eigen thema's erin probeert te proppen. Benieuwd hoe Houellebecq, is dat niet jouw niet zo geheime minnaars favo auteur?, het zou vinden als hij wist dat een boreale uil van minerva uit off all places, papland, hem probeert voor zijn karretje te spannen. Forum pour la démocratie! Avec monsieur le running mate, maître Theo Upt Hiddema!
Ik ben blij dat er eindelijk weer eens geluid komt uit je mondje... Come on, on your feet, trage slak die je daar bent... Dit kun je niet maken. We're all in this together. We owe Tineke big time. You owe Tineke big time...
Becky opende de deur naar de therapieruimte, en schopte de puber speels met haar killer heels naar binnen met de woorden: apologies, mister genius was even afgeleid door de European elections. We're authorizing our expert Janja to vote for us both.
Ik weet van niks, mompelde Ferwerda onnozel. Waar willen jullie dat ik op stem?
Wie niet op de Partij van de Arbeid stemt, sprak Tineke met een grafstem, de partij waaraan we ons welvaartspeil te danken hebben –
En de gasbel dan! interpelleerde Roman, zijn stoel naar achter schurend.
... getuigt van een gebrekkig historisch inzicht.
Houellebecq, zei Jim, maakt gehakt van de socialisten die net zoals de liberalen niet weten wat de moderne mens met al die welvaart aan moet... Daarom, zegt Thierry, moeten we terug naar de traditie! De traditie is het enige wat we hebben! Kijk maar om je heen, wat voor puinhoop je krijgt zonder traditie!
Ferwerda maakte zijn schoenveters los en begon ze opnieuw te strikken. Als jullie mij machtigen om op Dirk Jan Eppink te stemmen, een ouwe maat van me van de VU, dan eet ik mijn hoed op.
Maar je dráágt helemaal geen hoed! jubelde Frank, uiterst tevreden met zichzelf, terwijl hij opstond en een met merkstift volgekalkt blad omsloeg van de flip over.