Brute racistische varkens



Vanavond heb ik mijn gespierde buurman uitgenodigd zijn knie op mijn nek te plaatsen, terwijl ik op de grond lag.
Meteen ging hij op mijn uitnodiging in.
Ik kon geen kant op. Het voelde als verlamd. Ademen ging nog net, praten al bijna niet meer. Ik zou mijn belager de ballen willen afrukken, maar ik kon er niet bij.
'En dan oefen ik niet eens druk uit!' riep mijn gespierde buurman.
'Waar zijn jullie in godsnaam mee bezig,' vroeg mijn vrouw, en de zijne ook, ongeveer in unisono, van een afstandje.
'Lezen jullie geen kranten?' vroeg de gespierde buurman.
Ik liep ook achter met het nieuws, ik loop altijd achter met het nieuws, zeker het nieuws uit Amerika, dat nooit ophoudt. Dat zal met het First Amendment te maken hebben, maar ook met het land zelf, dat een experiment is.
De zaak George Floyd lijkt op die van Rodney King uit 1991, maar mij deed hij denken aan de zaak Amadou Diallo. Dat was een Afrikaanse immigrant die doorboord werd met 41 kogels omdat vier politie-agenten hem abusievelijk voor een gevaarlijke crimineel hielden en zich bedreigd voelden toen hij naar zijn sleutels zocht in zijn zak (of was het zijn portemonnee?) staande voor de deur van zijn huis.
Ik ben nog voor de krant in die straat wezen kijken, destijds, in Queens. De 41 kogels echoden lang na, ook in mijn hoofd. (De vier agenten werden niet veroordeeld.)
Een andere zaak die ik me herinner was de zaak van de bezemsteel. Die was niet dodelijk, maar wel akelig. De New Yorkse politie ondervroeg op het bureau een zwarte verdachte die van de straat was geplukt, en toen die niet genoeg meewerkte werd zijn onderlijf ontbloot, en penetreerden agenten hem anaal met een bezemsteel.
Dat is het niveau van de Amerikaanse politie. Ik ben nooit dol geweest op de politie, maar Amerikaanse politie-agenten boezemden mij angst in, en ik was niet eens zwart. (Nog steeds niet, trouwens).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn