'Dan ga ik wel bij jou op de kamer liggen in het bed van je broer,' stel ik haar gerust.
'Alleen als je een onderbroek aantrekt,' zegt ze.
A. brengt haar naar bed, terwijl ik hem in het tuinhuis installeer, maar nadat ik weer veel te lang heb voorgelezen, en hem welterusten heb gewenst, staat hij opeens weer voor mijn neus. 'Hoe werkt de geluidsinstallatie?'
Wie op weg wordt gestuurd naar volwassenheid moet zelf de soundtrack mogen bepalen. De Beatles wil hij horen, en dan met name Strawberry Fields Forever. Van die song hebben we namelijk recent het lieve clipje bekeken op YT en trouwens, hij speelt het ook op gitaar. Hij zingt er zelfs bij, mooier wordt het niet.
Ik zet de geluidsinstallatie lekker hard. 'Wel dansen, hè.' Hij maakt wilde bewegingen en kijkt er gemaakt stoer bij. Misschien is elf toch de leukste leeftijd. Hij is zich nog onvoldoende bewust van de wereld, en toch is hij ook niet meer helemaal bleu.
Aan het eind van Strawberry Fields zit een coda, een halve minuut met gekke geluidjes die zogenaamd uit een zelfgemaakt instrument komen. (Een mix van drums en achterstevoren afgespeeld orgel, vermoed ik, en nog wat gitaar, maar dat zou ik moeten uitzoeken.) 'Dat wil ik als ringtone.' Hij knikt heftig.
Goed, en dan nu echt gaan slapen. Alleen, het blijft lang licht, en het tuinhuis heeft nogal wat ramen zonder gordijnen. Ik ben benieuwd of hij daar last van gaat hebben. Nee dus. Meneer heeft voortreffelijk geslapen. Of tot drie uur muziek zitten luisteren, dat zullen we nooit weten, want toen sliepen we zelf.
En mevrouw?
Als ze wakker wordt – er gaat niets boven een kind dat slaapt, maar een kind dat bezig is wakker te worden ontroert nog meer – steek ik mijn hoofd over de rand van het bed en zeg: 'Goedemorgen zonneschijn. Kom je even gezellig bij me liggen?'
We kletsen. Geen woord over onderbroeken, gelukkig. De soep etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn