Timeslots

Een van de voordelen van gereserveerd kroegbezoek is dat je geen tijd vermorst. We waren 21.15 sharp in het biercafé; onze 'timeslot' was om 22.45 afgelopen. Ik weet nog dat ik dacht: dan zijn we waarschijnlijk wel uitgepraat. Als je na 90 minuten nog niet gezegd hebt wat je had willen zeggen, zeg je het nooit meer, dus kun je net zo goed naar huis gaan. Scheelt weer speeksel, afgestorven hersencellen en geld.

Wat dat laatste betrof: ik was mijn telefoon vergeten en daarmee mijn steriele betalingsmiddel. Ik keek mijn gesprekspartner sinds 1983 aan. Ik wil niet doorgaan voor een uitvretende profiteur, maar het gaat lastig worden die reputatie van me af te schudden. Hij knikte. Nieuwe Vriend P. had voor de reservering  €10 p.p. vooruit moeten betalen. Dit strenge beleid bleek een blessing in disguise. We mochten bij de jonge barvrouw met het NIN t-shirt en de septum-piercing, nep of niet, ter plekke nieuwe timeslots reserveren en tot sluitingstijd blijven hangen.

Dit kwam goed uit. We waren nog niet uitgepraat.

Normaal is dit biercafé op een vrijdagavond afgeladen en kun je je alleen verstaanbaar maken door elkaar in het oor te schreeuwen (een goede reden om thuis te blijven), maar nu stoorden we ons, gezeten aan de lange tafel in het nisje, alleen aan het lawaai dat de barvrouw via de geluidsbox over ons uitstortte.

Ik ben steeds minder tolerant voor geluid dus na de tweede Zeebonk ging ik op de bank staan om de geluidsbox uit te schakelen. 'Als ik aan je broekspijp trek moet je meteen naar beneden komen,' zei Gesprekspartner sinds 1983. Goeie. Je wilt niet dat je zuurgereserveerde kroegtijd wordt kortgesloten wegens sabotage van de geluidsinstallatie. De snoertjes achter in de box zaten muurvast. Uiteindelijk heb ik de speaker naar het plafond gedraaid en er mijn jas overheen gegooid.

Ik was vergeten hoe gezellig het is om met vrienden te bieren. Ik voelde me weer tweeëntwintig, of nee: zestien. Gelukkig hoefde ik me niet anders voor te doen dan ik was.