Ik zie hem niet voor me, de suïcidale Italiaan. Dan moet het dus wel heel erg zijn. Gegeven de cultuur, het klimaat, de natuur in dat land kun je je natuurlijk nog steeds van het leven beroven omdat het in je hoofd knettert, de situatie uitzichtloos is of de wanhoop te groot wordt, maar er is zoveel troost. Ik kan mij beter voorstellen dat iemand in een middelgrote Nederlandse gemeente de stekker eruit trekt, dan in een middelgrote Italiaanse gemeente, hoewel je natuurlijk ook hele sombere Italiaanse gemeenten hebt, en wie Gomorra heeft gezien, weet dat er in sommige delen van Italië nogal wat verborgen redenen zijn om dood te willen. (Daar staat tegenover dat La Grande Bellezza ondanks alles als een lang argument tegen suïcide kan worden gezien.)
De patiënten van de tandarts uit Milaan betalen sinds februari hun rekeningen niet meer. Daar klaagt hij niet over. Wel over de Italiaanse overheid, die er – jammer om dit cliché te moeten bevestigen – een potje van maakt. Er is allerlei financiële steun beloofd, maar er komt niets. Een aanstaand faillissement kun je een tijdje met montalcino, grappa of limoncello wegspoelen, maar op een gegeven moment voldoet dat niet meer.
Bij de tandarts uit Milaan zitten nog wel mensen in de wachtkamer, maar vooral voor controle. Kleine dingen. De grote werken, daar durven ze niet aan.
Misschien moet ik de tandarts uit Milaan eens in contact brengen met Borende Neef te Rotterdam. Die maakte jaren geleden de blits als tandarts in Italië, compleet met sportwagen, bella ragazza en cocaïne, als ik me niet vergis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn