De verloren zoon

Pompeo Batoni: Terugkeer van de verloren zoon

Hij is terug. Ineens. Hij smste: makaak, kan ik vanavond in je hok kofferen? Tuuk chimp, antwoordde ik, hoe laat kan ik je verwachten? 22.30, als de Nederlandse Spoorwegen meewerken. Ik verheugde me op zijn komst. Zozeer dat ik in de auto sprong om hem van CS te plukken. Daar komt hij aansjokkken. De informaticus. De man die de wereld gaat redden. Ik heb hem twee maanden niet gezien. Hij zat in quarantaine en dat beviel zo goed dat hij geen poging ondernam om er uit te komen. Tot nu. We mogen niet huggen, ik blijf in de auto. Hij wringt zich met rugzak naast me. Ik strijk over zijn been, maar weet niet of dat mag. We praten, in de auto gaat dat makkelijk, we hebben haast alle onderwerpen te laten passeren. Thuis ligt iedereen te slapen. 'Ik moet nog een introductietje schrijven voor mijn stage-verslag. Deadline 24.00 uur.' Deadline 24.00? Toen ik studeerde – toegegeven, dat was in de middeleeuwen – had ik geen deadlines om 24.00, maar ik heb dan ook niets aan mijn studie gehad. Ik zit aan de andere kant van de tafel, tegenover hem, te tikken aan mijn volgende roman, die niet alleen urgent zal zijn, maar ook relevant en boeiend. (Uitgevers vechten er om.) 'Ik zoek een pakkende beginzin,' zegt de Verloren Zoon. Ik heb geen verstand van informatica, maar wel van beginzinnen. 'Waarom niet: big is beautiful?' Hij glimlacht charmant. Maffe ouwe, zie ik hem denken, maar misschien is het wel wat. Om 00.09 levert hij zijn stuk in. Technisch is hij dood; als mens is hij springlevend. Heeft nog een afspraak bij de Amstel. Om 03.30 hoor ik hem thuiskomen. 'Dat is jouw pappa-radar,' zegt de stiefmoeder. Hoewel hij had beloofd de zaterdagochtendpannenkoeken bij te wonen, wil ik hem niet wekken. Prinses Schoffie en ik gaan rond tienen spieken hoe hij erbij ligt. Totaal verfrommeld. Dan eindelijk, een half etmaal later, is hij er weer. Opgestaan uit de slaap. We maken met zijn tweeën een tochtje over de Amstel, met Avodah, die eindelijk weer vaart. Het geluk, als goede dingen onverwachts samenvloeien.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn