Bellen met Ken



Ik sta op Bakkum mijn tenthuisje in elkaar te schroeven, teneinde daar deze zomer, tijdens de Tweede Grote Vakantie, enige tijd door te kunnen brengen, als ik word gebeld door Dialup. Een zwoele, zij het vooraf opgenomen damesstem zegt dat er iemand elders op deze planeet graag met mij wil bellen. Ik mag ophangen als het niet uitkomt – 'dit verandert niets aan jouw toekomstige kansen om te worden gebeld'. 'Het gespreksonderwerp van de dag is: waar ben je op dit moment door geobsedeerd? Je wordt nu doorgeschakeld.'
Ik ben wel eens eerder gebeld door deze een anti-eenzaamheid-app, die mijn interesse wekte nadat ik erover had gelezen in The New Yorker, maar ik heb toen steeds opgehangen omdat ik wel wat anders aan mijn hoofd had (het was gelukkig niet midden in de nacht). Over het algemeen ben ik geloof ik ook niet eenzaam. Wel nieuwsgierig naar andere mensen, maar misschien is dat hetzelfde. Wacht even, ik herinner me dat ik één keer ja heb gezegd tegen een random oproep, maar toen werd er aan de andere kant opgelegd (waarschijnlijk omdat diegene op een – zwoele? – vrouwenstem had gehoopt). Dit keer komt er, o wonder der technologie, een connectie tot stand. Een van de 7 miljard aarde-bewoners wil met mij praten.
'Hello. Viktor from Amsterdam here, who am I talking to?'
'Hi, met Ken uit Wisconsin.'
'Echt? Hier is het 1 uur 's middags. Hoe laat is het bij jullie?'
'Zes uur 's ochtends. Ik ben al een paar uur wakker. Kon niet slapen.'
Ken vertelt dat hij Covid 19 heeft gehad, maar niet ernstig. Hij heeft lang in bed moeten doorbrengen, waar hij zo'n dertig Dialup-gesprekken heeft gevoerd, maar alleen met Amerikanen. Ik ben zijn eerste Europeaan. Hij is nooit in Europa geweest, zelfs nooit buiten Wisconsin. Ik vraag me af hoe het zou zijn om van wieg tot graf in Wisconsin te leven. Toch ook een vorm van zelf-isolatie.
Ken is 'fire alarm inspector'. Alleen al omdat ik nog nooit een fire alarm inspector heb gesproken, laat staan een uit Wisconsin, ben ik geboeid, maar als hij uitlegt wat zijn werk inhoudt, zegt hij zelf: 'Ik wil eigenlijk iets creatiefs doen met mijn leven, zoals jij. Dat lijkt me awesome. Mijn dochter zit op TikTok, doet heel mooie dingen, heeft veel volgers met gepersonaliseerde tekeningen. Dat wil ik ook.'
Ik weet Ken uit Wisconsin geen origineler advies te geven dan dat hij er gewoon aan moet beginnen, in plaats van er eindeloos over na te denken of te praten. 'Just do it,' klets ik de reclameleus van een bekende gymschoenfabrikant na, waarbij ik niet kan nalaten te denken aan commandanten in totalitaire regimes die zoiets tegen hun ondergeschikten zeggen als die aarzelen een standrechtelijke executie uit te voeren.
'Dank je,' zegt Ken.
Met de telefoon tussen kaak en schouder probeer ik een schroef in te draaien met mijn boormachine, en geef Ken tekst en uitleg bij de geluiden die hij hoort. 'That's awesome,' zegt hij. 'Ik wil ook graag nog eens een huisje bij het strand hebben.'
Dan zegt hij dat hij eigenlijk weer aan het werk moet, maar niet dan nadat hij zijn email-adres heeft gegeven. Hij wil graag nog een keer met mij praten. 'Sure,' zeg ik.
Nadat de verbinding is verbroken, besef ik dat Ken wel heeft verteld wat zijn huidige obsessie is ('I'm kind of obsessed with Dialup'), maar dat hij niet heeft geïnformeerd naar de mijne. Ik zou ook niet weten wat te antwoorden, behalve dan de lange schroef die ik er niet in krijg.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn