Wat maakt gelukkig in tijden van depressie? Porno, bloemen en taartjes. Over porno hoeven we het niet te hebben; Pornhub, zeg maar de NPOStart voor volwassenen, meldde al aan het begin van de pandemie met een perverse gretigheid een flinke uptick in het aantal bezoekers. Mijn koude neef, die in de bloemen zit, maakt gewag van een stevige omzetstijging. 'In plaats van hun geld uit te geven aan de achtentwintigste spijkerbroek, kopen ze nu bloemen.' De bossen die A. bereikten op haar verjaardag namen bizarre vormen aan. Hoeveel pioenrozen moet een mens in vertraging zien openbarsten, als een floraal orgasme, om in zijn of haar hersenen de juiste dosis oxytocyne af te doen geven? Mutatis mutandis geldt hetzelfde voor baksels. Heel Holland bakt was altijd een grove marketingleugen, tot nu. We bakken ons een ongeluk. Nee, dat zeg ik verkeerd, we bakken onszelf de hemel in, en daarna alsnog het graf. De combinatie boter, bloem en suiker trapt onze genotsklep, die vooral in de darmen blijkt te zitten, diep in. De vergelijking met de heroïneverslaafde is volgens mij minder vergezocht dan zij lijkt: ook hij of zij zoekt verlossing en euforie in de shot, ook al is dat in de wetenschap dat zij tijdelijk is, en dat een doffe klap zal volgen; sterker, dat de depressie in hevigere mate terugkeert. Daar zitten we dan, volgevroten, te puffen van verzadiging. Somber, omdat we geen kant meer op kunnen. Was die taart in mijn buik maar vast verteerd, had ik maar niet na die taart nog ijs en middernachtelijke triple chocolate chip cookies tot me genomen. Bewoog ik maar wat meer. Wandelen haalt weinig uit, daar ga ik de strijd tegen de weefselaanwas niet mee winnen. Nam ik maar een voorbeeld aan die zelf-geïsoleerde Fransman die op zijn balkon de marathon liep... Maar het is al te laat, zo makkelijk val ik niet af, iedere pond gaat door de mond. Zelfbeheersing, daar komt het op neer. We kunnen nog veel leren van de ervaringsdeskundigen aan de andere kant van de tralies. Hoe die, op het dieptepunt van hun bestaan, zichzelf opnieuw uitvinden, en, mede dankzij de gevangenisbibliotheek, van dader-slachtoffer uitgroeien tot advocaat-artiest.
Anti-depressie strategieën
Wat maakt gelukkig in tijden van depressie? Porno, bloemen en taartjes. Over porno hoeven we het niet te hebben; Pornhub, zeg maar de NPOStart voor volwassenen, meldde al aan het begin van de pandemie met een perverse gretigheid een flinke uptick in het aantal bezoekers. Mijn koude neef, die in de bloemen zit, maakt gewag van een stevige omzetstijging. 'In plaats van hun geld uit te geven aan de achtentwintigste spijkerbroek, kopen ze nu bloemen.' De bossen die A. bereikten op haar verjaardag namen bizarre vormen aan. Hoeveel pioenrozen moet een mens in vertraging zien openbarsten, als een floraal orgasme, om in zijn of haar hersenen de juiste dosis oxytocyne af te doen geven? Mutatis mutandis geldt hetzelfde voor baksels. Heel Holland bakt was altijd een grove marketingleugen, tot nu. We bakken ons een ongeluk. Nee, dat zeg ik verkeerd, we bakken onszelf de hemel in, en daarna alsnog het graf. De combinatie boter, bloem en suiker trapt onze genotsklep, die vooral in de darmen blijkt te zitten, diep in. De vergelijking met de heroïneverslaafde is volgens mij minder vergezocht dan zij lijkt: ook hij of zij zoekt verlossing en euforie in de shot, ook al is dat in de wetenschap dat zij tijdelijk is, en dat een doffe klap zal volgen; sterker, dat de depressie in hevigere mate terugkeert. Daar zitten we dan, volgevroten, te puffen van verzadiging. Somber, omdat we geen kant meer op kunnen. Was die taart in mijn buik maar vast verteerd, had ik maar niet na die taart nog ijs en middernachtelijke triple chocolate chip cookies tot me genomen. Bewoog ik maar wat meer. Wandelen haalt weinig uit, daar ga ik de strijd tegen de weefselaanwas niet mee winnen. Nam ik maar een voorbeeld aan die zelf-geïsoleerde Fransman die op zijn balkon de marathon liep... Maar het is al te laat, zo makkelijk val ik niet af, iedere pond gaat door de mond. Zelfbeheersing, daar komt het op neer. We kunnen nog veel leren van de ervaringsdeskundigen aan de andere kant van de tralies. Hoe die, op het dieptepunt van hun bestaan, zichzelf opnieuw uitvinden, en, mede dankzij de gevangenisbibliotheek, van dader-slachtoffer uitgroeien tot advocaat-artiest.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn