De bijzondere geestdrift van de Einzelgänger
Meteen al aan het begin van de fietstocht naar Monnickendam met Kleine Leeuw (bijna 11), stuiten we, nadat we de Nescio-brug over zijn en het Steigereiland gepasseerd, op een soort wasteland ten oosten van de A10. Avontuur! De rafelranden van de stad, waar vind je ze nog? Eigenlijk moet ik hier niet over schrijven, anders zit er binnenkort een Nutella-winkel, maar ik kan het niet laten, en ik moet ergens over schrijven – ja, zo is het toch? Iemand moet het doen.
We ontwaarden een rommelige compound met daarop een zelfgemaakte shack en allerhande halve en hele kunstwerken. Ik noem maar wat: een omgekeerde walvisstaart wuifde ons tegemoet, een houtgesneden buste stond bij de ingang.
'Wat is dit?' vroeg ik aan een jongeman met een paardenstaart die met zijn auto bezig was.
De jongeman met de paardenstaart, hij bleek een spleetje tussen zijn voortanden te hebben, legde omstandig en druk pratend uit wat dit was: in de eerste plaats een vrijplaats/werkplaats gedoogd door de gemeente. Mij deed een en ander denken aan Joe Exotic en diens zelfgemaakte dierentuin, maar dat zei ik niet. De jongeman, Jesse heette hij, had die bijzondere geestdrift van de Einzelgänger. Hij had talrijke plannen maar was in de eerste plaats houtbewerker. Net nog had hij nog een grafkist voor Bob Fosko vervaardigd.
Ik vroeg meteen of hij ook een grafkist voor mij kon maken, waarop Kleine Leeuw scherp opmerkte, maar pap, je bent toch nog niet dood? Nee maar dan heb ik er alvast een om te oefenen.
Jesse liet ons een kunstig stukje zien uit het boek Woodcarving Magic: een Esscherachtige driedubbele ring, allemaal aan elkaar en uit een stuk. Hoe kan dat? Die vraag hield ons bezig.
Mijn oog viel op Jesse zijn businessplan. Ik las aquisititie en andere spelfouten. Jesse reageerde geprikkeld. Ik bood aan om de fouten eruit te halen in ruil voor een stuk hout. Hij stemde toe. De fietstocht werd vervolgd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn