Goochelen met doden

Han van Zomeren

Aangezien ik voor denken ben, ben ik ook voor herdenken. Maar waaraan te denken gedurende de twee minuten stilte? Aan de doden. Maar ik ken geen doden, er waren geen doden in mijn familie of vriendenkring. Ik ken alleen verhalen over doden. Zoals die oom van mijn gesprekspartner sinds '83, die als RAF piloot onder duistere omstandigheden boven het Kanaal neerstortte.
In zoverre lijkt de corona-epidemie op de oorlog, dat toen, net als nu, de meeste slachtoffers ver weg vielen, buiten zicht. Sommige doden, zoals Anne Frank en Gerrit van der Veen, hebben een gezicht gekregen, en een heldenstatus, dus aan hen denk ik sowieso al, dus nogmaals, welke doden herdenken?
Of moeten we misschien de dodelijkheid herdenken?
In de Tweede Wereldoorlog in Nederland zijn in totaal naar schatting tussen de 225.000 en 280.000 doden gevallen. Laten we afronden naar 300.000, dan missen we zeker niemand en dat rekent makkelijker. De oorlog duurde vijf keer twaalf = zestig maanden. Driehonderdduizend doden in zestig maanden is gemiddeld vijfduizend doden per maand.
Tijdens de coronacrisis zijn in Nederland de afgelopen twee maanden 5000 doden gevallen.
Was de oorlog daarmee twee keer zo dodelijk? Nee, want de bevolking was toen bijna de helft zo groot, dus als deze rekensom al ergens op slaat, dan zou dit betekenen dat de oorlog vier keer zo dodelijk was als corona nu. Voor Nederland, het land waarin ik nochtans verblijf. Als je buiten Nederland gaat kijken blijft er van de dodelijkheid van corona niets meer over.
Ik denk aan Han van Zomeren. Waarom? Omdat ik elke avond van de loopbrug over het Amstelkanaal gebruikmaak, die, vanwege zijn verzetsactiviteiten, naar hem is vernoemd. En omdat hij probeerde dichter te zijn. Dat ontroert me.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn