Zwarte lijst

Dali: Retrospective bust of a woman

Kunst gekocht – altijd leuk. Misschien is het kopen van kunst nog wel leuker dan de kunst zelf. Ik parkeerde voor de deur van de kunstenaar aan de Keizersgracht. (Deze kunstenaar woonde op stand.) De kunstenaar moest helemaal van achter komen. Hij boog diep toen hij mijn poet in ontvangst nam. 'Hebzucht is het grootste compliment,' mailde hij al toen ik interesse toonde.

Het beloofde taartje om de kunstaankoop te vieren moest wegens corona achterwege blijven.

A., mijn huis-, bed- en echtgenote, had zich solidair verklaard met mijn aanschaf, maar de rapen waren gaar toen ik op eigen houtje opdracht had gegeven de tekening in te lijsten.

'Had je dat niet even met mij kunnen overleggen?'

'Zeker,' zei ik, 'maar dat heb ik dus niet gedaan. Je mag straks kritiek leveren.'

Ik was meteen met het kunstwerk naar de lijstenmaker gegaan en had daar, op advies van de kunstenaar, gevraagd om een wissellijst, maar die hadden ze niet, en trouwens, het werk had ook geen standaardmaten. Het zou alleen passen in een passe partout (het woord zegt het al), in een fors grotere lijst. Dat was 1. Die lijst, besloot ik ter plekke, moest nu eens niet blank hout of anderszins zacht en vriendelijk ogen, maar zwart zijn en nog eens zwart (dit strookte met de grijs- en zwarttinten in de pentekening.)

Dat was 2.

Toen ik het resultaat liet zien brieste A.: 'Wat een afschuwelijke lijst. Echt een hele lelijke lijst. Hoe heb je in godsnaam zo'n verschrikkelijke lijst kunnen kopen?' En variaties op dit thema. 'En veel te groot!'

'Ben je klaar met je klachten, of komen er nog meer?'

'Dat vind ik nou zo flauw... Jij zegt: je mag eerlijk zeggen wat je ervan vindt, en dan doe ik dat en dan ben ik plotseling een zeurkous.'

Later dacht ik: is leven meer dan omgaan met verwachtingen? A. verwachtte (1) een kleine lijst, en (2) geen zwarte, en daarom deugt hij niet.

Terwijl hij zo mooi is. Schitterend zelfs. Als een rouwkaart.