Een half uur voordat ons langverwachte zondagse bezoek verschijnt – we hebben, voor de zoveelste keer, het huis aan kant – krijg ik een sms: 'Ben met politie op zoek naar ontsnapte demente moeder. Weet nog niet hoe het loopt.'
Een vrij goede reden om af te bellen.
Ondertussen zijn wij, samen met het bezoek, dat er niet is, bezorgd over de demente moeder, ook al hebben we haar nog nooit gezien. We krijgen een foto van een dame met lange grijze haren, die haar handen heeft gevouwen, en een naam. Mijn huis- en kantoorgenoot, snel en praktisch als altijd, klimt meteen in Facebook om een vermiste persoonsbericht op te stellen.
Samen met een medebewoonster is de demente moeder het luxe zorgcentrum in de stad ontglipt, waarschijnlijk in de slipstream van iemand anders, en sindsdien is het tweetal spoorloos. De beveiliging van het luxe oord is minder stringent dan in minder luxueuze oorden, merkte mijn zondagse bezoek droogjes op. 'Hier wreekt zich hun vriendelijke beleid.'
Boven ons deel van de stad cirkelt een politie-helikopter. Toch niet voor het demente duo?
Even later volgt de sms dat de medebewoonster gevonden is op Amsterdam Centraal, maar dat ze niets kon vertellen, althans niet samenhangends over de lokatie van de moeder, en dat de politie de zoektocht 'opschaalt naar recherche-niveau'.
Ik sms terug dat het moeilijk is om in dit soort situaties niet aan inspector Clouseau te denken, maar dat dit de wegen zijn die men moet bewandelen.
'Clouseau had vaak meer feiten om mee te werken,' krijg ik als antwoord.
Wij ontsteken een kaars en trekken een fles open.
Dan, bijna vier uur later, komt het verlossende woord. Ze is terecht. Gevonden in Zaandijk. Op bijna vier uur lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn