Slimey

Een driejarige en een achtjarige meesjouwen door het centrum van Florence bij dertig-plus graden om een tentoonstelling van Bill Viola in het Palazzo Strozzi te bezoeken, is een ongeveer even goed idee als een bad nemen met je ouders in een tobbe gevuld met appelstroop. Maar we deden het. De driejarige begon dertig seconden uit de bus – die haar nog wel kon bekoren – te roepen: 'Tillen!' en zou hier niet meer mee ophouden, behalve als ze aan een ijsje likte. De achtjarige hield zich sterk, maar nadat ik had geweigerd voor hem een slimey te kopen van een straatverkoper bij de Galleria degli Uffizi, kon hij alleen nog maar heel sip kijken, en zelfs af en toe een huilbui hebben (of veinzen) vanwege dit grote gemis. 'Wat is Bill Viola?' vroeg hij tenslotte. 'Tizie kijken,' zeiden wij. 'Heel veel tizie kijken, dus dat gaan jullie leuk vinden.' En die voorspelling kwam ook uit. Zelfs de 34 minuten durende installatie Il Delugio werd door hen voor het belangrijkste deel uitgezeten, echter niet zonder elke twee minuten te informeren of er nog iets ging gebeuren. 'Jawel,' zei ik. 'Nog even wachten. Bill Viola test ons geduld.' Omdat de driejarige nu ook zeker wist dat ze een slimey nodig had om gelukkig te worden, hebben we op de terugweg nog gezocht naar de straatverkoper met de slimey's, zonder resultaat.