Monnikskapspier

We vonden dat we een massage hadden verdiend. Het was een nieuw tentje. We gingen één voor één omdat simultaan niet kon (de voordelen van een simultane massage moeten ook niet worden overdreven). Ik werd onderhanden genomen door een ex-kunstenares uit Philadelphia met een kettinkje van een drukbenerft boomblaadje om de hals. 'Voor mij komt masseren en schilderen op hetzelfde neer,' zei ze, terwijl ze een elleboog in mijn monnikskapspier plantte en die daar voorlopig niet meer weghaalde. Ik probeerde te knikken, wat nog niet meevalt met je hoofd in een gat, maar ik begreep eigenlijk niet wat ze bedoelde. Ik wilde zeggen: 'In beide gevallen probeer je indruk te maken?' maar dat was onzin, hooguit een flauw woordgrapje. Misschien dat beide met hun handen werken, of zoiets, maar verder zag ik geen overeenkomsten. Ze maakte me ook een compliment, namelijk dat haar massage op mijn lichaam zo goed lukte, dat ik kennelijk precies de juiste tegendruk gaf. 'Is het een soort dans?' vroeg ik. Ja, het was een soort dans. Voor haar.