Bericht van de cramping IV: Vrijheid

The colours of water

Ik float. Dat wil zeggen, ik zwem, maar met de ogen dicht, zonder te weten waar naartoe. Mijn enige oriëntatie is de zon die door mijn oogleden heen schijnt en het geluid van de golven, maar er zijn nauwelijks golven. Er zijn altijd golven, er moeten golven zijn, maar vandaag zijn de golven zeer bescheiden. Rimpelingen. Er zijn ook geen mensen in het water aan wie ik me vast zou kunnen klampen.
Zwem ik richting Engeland, Noorwegen? Is dit dobberende vrijheid, niet weten welke kant je op gaat? Dat het niet uitmaakt? Dat je, zonder je te bekommeren om navigatie, 'voort' beweegt? Moet je, met andere woorden, een zoveel mogelijk controle opgeven om vrij te kunnen zijn? En hoe lang duurt het eigenlijk voordat ik van uitputting zou bezwijken?
De wind suist zachtjes, het water kabbelt, druppelt, spettert om me heen. Ik zou dit ambient geluid willen opnemen, bedenk ik me, als dat kon, maar ik weet niet waarom. Ik open mijn ogen en zie dat ik schuin terug naar de kust zwem. Een overscherende meeuw maakt een geluid dat nog het meest op uitlachen lijkt.